Akroagoniny
Akroagoniny (aKros – najwyższy, Agones – walka) to teoretyczne substancje, które mogą być wydzielane w trakcie umierania oraz w skrajnych stanach zaburzeń ustrojowych prowadzących do zgonu.
Pomysł dotyczący akroagonin został stworzony przez Ugo Cerletti, a jego badania zostały opisane w 1955 roku przez Ch.-L. Della w czasopiśmie „Annales Médico-psychologiques”. Koncepcja akroagonin została wykorzystana po I wojnie światowej do opracowania i wdrożenia różnych metod medycznych w terapii stanów psychotycznych, takich jak leczenie wstrząsami insulinowymi, elektrowstrząsami oraz gorączką malaryczną. Skuteczność tych metod zdawała się potwierdzać hipotezę o istnieniu akroagonin.
Interesowanie akroagoninami ograniczało się głównie do dziedzin endokrynologii oraz psychiatrii, z racji na domniemaną endokrynną podstawę ich istnienia. Jednakże dalsze badania nie potwierdziły istnienia tych substancji, w rezultacie czego koncepcja ta została porzucona.
Przypisy
Bibliografia
- Adam Bilikiewicz, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria. T. 3. Wrocław: Urban & Partner, 2003, s. 1. ISBN 83-87944-24-6.
- Jacek Wciórka, Stanisław Pużyński, Janusz Rybakowski: Psychiatria. T. 3. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2013, s. 14. ISBN 978-83-7609-114-3.
- Michel Caire: Acroagonines. Histoire de la psychiatrie en France. [dostęp 2013-12-31].
Loading ...