Akop Manukian

Akop Bałabekowicz Manukian

Akop Bałabekowicz Manukian (ros. Акоп Балабекович Манукян, orm. Հակոբ Մանուկյան) urodził się 3 sierpnia?/16 sierpnia 1916 roku w Armawirze, a zmarł 15 grudnia 1981 roku w Charkowie. Był radzieckim pilotem wojskowym narodowości ormiańskiej, w stopniu majora lotnictwa, a także Bohaterem Związku Radzieckiego (1946).

Życiorys

Manukian pochodził z ormiańskiej rodziny chłopskiej. Ukończył 6 klas ormiańskiej szkoły, a następnie kontynuował naukę w szkole uniwersytetu fabryczno-zawodowego. W 1933 roku przeniósł się wraz z rodziną do Erywania.

W październiku 1935 roku wstąpił do Armii Czerwonej, a w 1937 roku ukończył Kaczyńską Wojskową Wyższą Szkołę Lotniczą Pilotów. Służył następnie na Dalekim Wschodzie jako pilot, dowódca klucza oraz zastępca dowódcy eskadry w 402 pułku lotnictwa myśliwskiego.

W 1938 roku brał udział w walkach nad jeziorami Chasan. Od kwietnia 1943 roku walczył przeciwko Niemcom, pełniąc funkcje zastępcy dowódcy oraz dowódcy eskadry, a także zastępcy dowódcy pułku na różnych frontach, w tym Północno-Kaukaskim, Południowym, 4 Ukraińskim oraz 3 i 1 Białoruskim. W 1943 roku wstąpił do WKP(b). Dwukrotnie odniósł rany w trakcie walk. Uczestniczył w wielu ważnych bitwach, takich jak te na Małej Ziemi i w Kubaniu, a także w wyzwalaniu Donbasu oraz w walkach o Melitopol w 1943 roku. Uczestniczył także w działaniach na Krymie, w Białorusi, Litwie oraz w walkach na przyczółku magnuszewskim na Wiśle w 1944 roku, a także w operacji wiślańsko-odrzańskiej oraz operacji berlińskiej w 1945 roku. Jako zastępca dowódcy 402 pułku lotnictwa myśliwskiego 265 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego 3 Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego 16 Armii Powietrznej, w stopniu kapitana, do lutego 1945 roku wykonał 207 lotów bojowych i stoczył 55 walk powietrznych, w trakcie których strącił 22 wrogie samoloty. Łącznie w czasie wojny odbył ponad 250 lotów bojowych oraz stoczył 60 walk powietrznych, zestrzeliwując 26 samolotów wroga. Oprócz tego zniszczył 13 samolotów wroga na ziemi oraz liczne inne pojazdy i sprzęt.

Po zakończeniu wojny dowodził eskadrą w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech. W 1949 roku został zwolniony do rezerwy w stopniu majora. Mieszkał w Erywaniu, a później w Charkowie. Ukończył studia w instytucie przemysłu spożywczego.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (15 maja 1946)
• Order Lenina (15 maja 1946)
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie: 22 kwietnia 1943, 24 grudnia 1943 i 27 marca 1944)
• Order Aleksandra Newskiego (29 czerwca 1945)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (2 czerwca 1943)
• Medal „Za zasługi bojowe” (6 listopada 1945)
• I inne.

Bibliografia

Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-11-17]