Akme
Akme (stgr. ἀκμή – ostrze, szczyt, punkt kulminacyjny) to termin, który pojawia się w literaturze starożytnej Grecji i odnosi się do momentu kulminacyjnego, rozkwitu oraz okresu pełnego rozwoju czy szczytu działalności.
Na początku akme oznaczało dosłownie ostrze lub czubek ostrego narzędzia. Z biegiem czasu zaczęto używać tego terminu w sposób metaforyczny, odnosząc go do różnych aspektów rzeczywistości jako symbol momentu kulminacyjnego. Szczególnie wpływowe było zastosowanie tego pojęcia przez Apollodora z Aten w zaginionej Chronice, która była napisana w trymetrach jambicznych i zestawiała synchronicznie daty wydarzeń historycznych z kluczowymi momentami życia ważnych postaci. W biografiach tych osób wyróżniał trzy kluczowe momenty: urodzenie, śmierć oraz akme – okres szczytowego rozwoju zdolności i władz umysłowych, który ustalał na 40. rok życia.
Inni autorzy postrzegali akme jako fazę największego rozgłosu danej postaci. Niektórzy antyczni doksografowie podawali datę akme zamiast daty urodzenia czy śmierci, często nie znając tych ostatnich. Autorzy łacińscy stosowali w tym kontekście pojęcie floruit.
Atomiści używali terminu akme (i związanym z nim czasownikiem stgr. ἀκμάζειν, akmazein) w odniesieniu do pełnego rozwoju wszechświata.
W dawnych systemach medycznych akme odnosiło się do kryzysu lub momentu przesilenia w przebiegu choroby.
Przypisy
Bibliografia
AndréA. Laks AndréA., Glenn W.G.W. Most Glenn W.G.W. (red.), Early Greek Philosophy. Introductory and Reference Material, Cambridge, Mass. – London: Harvard University Press, 2016, s. 221.
Zobacz też
akmeizm
Loading ...