Akito Watabe (jap. 渡部暁斗 Watabe Akito; ur. 26 maja 1988 w Hakubie) to japoński narciarz, który specjalizuje się w kombinacji norweskiej. Jest czterokrotnym medalistą olimpijskim, pięciokrotnym medalistą mistrzostw świata, zdobywcą Pucharu Świata, a także medalistą mistrzostw świata juniorów i zwycięzcą letniego Grand Prix.
Kariera
Akito Watabe zadebiutował na międzynarodowej scenie 12 marca 2005 roku w zawodach Pucharu Świata B w Vuokatti, gdzie zajął 43. miejsce w sprincie. Dwa tygodnie później wziął udział w mistrzostwach świata juniorów w Rovaniemi, kończąc zawody na ósmej pozycji w konkursie drużynowym i na 50. w sprincie. W następnym roku podczas mistrzostw świata juniorów w Kranju zdobył srebrny medal w sprincie, ustępując jedynie Niemcowi Tomowi Beetzowi. Dodatkowo zajął siódme miejsce w zawodach metodą Gundersena, a w konkursie drużynowym uplasował się na jedenastej pozycji. Kilkanaście dni później zajął 19. miejsce w sprincie na igrzyskach olimpijskich w Turynie. Debiut w Pucharze Świata miał miejsce 18 marca 2006 roku w Sapporo, gdzie zajął 19. miejsce w starcie masowym, zdobywając swoje pierwsze punkty PŚ. Następnego dnia uplasował się na 24. pozycji w sprincie, co dało mu 47. miejsce w klasyfikacji generalnej.
W sezonie 2006/2007 Pucharu Kontynentalnego wystartował dwa razy: 18 i 19 stycznia 2007 roku w Val di Fiemme, zdobywając piątą i 28. lokatę w starcie masowym. Ostatecznie w klasyfikacji końcowej zajął 48. miejsce. Miesiąc później brał udział w mistrzostwach świata w Sapporo, gdzie indywidualnie plasował się poza czołową trzydziestką, a w zawodach drużynowych zajął ósme miejsce. W marcu tego samego roku wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Tarvisio, gdzie był siódmy w zawodach drużynowych, a indywidualnie kończył rywalizację na końcowych miejscach drugiej dziesiątki. W kolejnym sezonie Pucharu Kontynentalnego zajął piątą lokatę w klasyfikacji końcowej, głównie dzięki dwóm miejscom na podium zdobytym w Hakubie. 17 lutego 2007 roku był drugi w starcie masowym, a następnego dnia zajął drugie miejsce w sprincie. Na mistrzostwach świata juniorów w Zakopanem uplasował się na czwartym miejscu w sprincie oraz na trzynastej pozycji w Gundersenie i konkursie drużynowym.
Sezon 2008/2009 Pucharu Świata przyniósł mu 38. miejsce w klasyfikacji generalnej. Najlepszy wynik osiągnął 1 lutego 2009 roku we francuskim Chaux-Neuve, gdzie był dziesiąty w Gundersenie. Pod koniec lutego uczestniczył w mistrzostwach świata w Libercu, zdobywając złoty medal w konkursie drużynowym wraz z Yūsuke Minato, Taihei Katō i Norihito Kobayashim. Na tych samych mistrzostwach zajął 33. miejsce w Gundersenie na normalnej skoczni. Po raz pierwszy w swojej karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata 30 stycznia 2010 roku w austriackim Seefeld in Tirol, zdobywając drugą lokatę w Gundersenie, ustępując tylko Niemcowi Ericowi Frenzlowi oraz reprezentantowi gospodarzy Mario Stecherowi. W pozostałych zawodach sezonu 2009/2010 nie zajął miejsca na podium, ale pięciokrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce, co pozwoliło mu zająć 18. miejsce w klasyfikacji generalnej. Na igrzyskach olimpijskich w Vancouver zajął szóste miejsce w drużynie oraz dziewiąte w Gundersenie na dużej skoczni, a na normalnej skoczni uplasował się na 21. pozycji.
W sezonie 2010/2011 punktował w każdym starcie, plasując się siedmiokrotnie w pierwszej dziesiątce, jednak nie udało mu się stanąć na podium. Najlepsze wyniki uzyskał 19 grudnia 2010 roku w Ramsau, gdzie był szósty w Gundersenie, oraz 8 stycznia 2011 roku w Schonach, gdzie zajął piąte miejsce w tej samej konkurencji. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej zajął jedenaste miejsce. Na mistrzostwach świata w Oslo indywidualnie był piąty w Gundersenie na normalnej skoczni, a na dużej zajął trzynaste miejsce. W konkursach drużynowych zajął piątą pozycję na dużej skoczni oraz szóstą na normalnej.
Sezon 2011/2012 rozpoczął obiecująco, zdobywając drugie oraz trzecie miejsce w zawodach metodą Gundresena w Ruce w dniach 25 i 26 listopada 2011 roku. W tym sezonie odniósł także swoje pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata – 2 lutego 2012 roku w Val di Fiemme, gdzie był najlepszy w Gundersenie. Łącznie w tym sezonie 20 razy uplasował się w czołowej dziesiątce, z czego dziewięć razy zdobył medal. Oprócz zwycięstwa w Val di Fiemme, Watabe wygrał także 18 lutego w Klingenthal, 26 lutego w Libercu i 9 marca w Oslo. Dzięki tym osiągnięciom zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, tracąc 68 punktów do Francuza Jasona Lamy-Chappuis. W lecie 2012 roku był drugi w piętnastej edycji LGP, ustępując tylko Bernhardowi Gruberowi z Austrii. Japończyk dwukrotnie stanął na podium, w tym po raz pierwszy w karierze – 21 lipca 2012 roku w Soczi, gdzie zajął trzecie miejsce.
W sezonie 2013/2014 kontynuował wysoką formę, plasując się sześciokrotnie w pierwszej trójce, jednak nie udało mu się wygrać. W klasyfikacji generalnej wyprzedzili go Eric Frenzel oraz Jason Lamy Chappuis. Z mistrzostw świata w Val di Fiemme w lutym 2013 roku wrócił bez medalu, najbliżej podium był w Gundersenie na dużej skoczni, gdzie po skokach był ósmy, a w biegu awansował na czwarte miejsce. W rywalizacji o medal lepszy okazał się Lamy Chappuis, finiszując o 1,2 sekundy przed Watabe. Na małej skoczni indywidualnie zajął dziewiąte miejsce. Ponadto w obu konkurencjach drużynowych: sztafecie na małej skoczni i sprincie na dużej, zajął czwarte miejsca. W lecie 2013 roku wspólnie z Bernhardem Gruberem z Austrii zdobył pierwsze miejsce w klasyfikacji końcowej szesnastej edycji LGP, stając na podium w czterech zawodach indywidualnych, w tym 25 sierpnia, gdzie wygrał w niemieckim Oberwiesenthal. W sezonie 2013/2014 ponownie zajął trzecie miejsce, siedem razy stając na podium, w tym odnosząc zwycięstwo 15 marca 2014 roku w Falun w Gundersenie na normalnej skoczni. Na igrzyskach olimpijskich w Soczi zdobył srebrny medal na normalnej skoczni, ustępując jedynie Ericowi Frenzelowi oraz Norwegowi Magnusowi Krogowi. Był także szósty na dużej skoczni oraz piąty w sztafecie.
W kolejnych latach odniósł dwa zwycięstwa: 6 marca 2015 roku w Lahti oraz 14 marca 2015 roku w Oslo. W sezonie 2014/2015 zajął dwukrotnie drugie miejsce i raz trzecie, co pozwoliło mu na uzyskanie drugiej lokaty w klasyfikacji generalnej. Z mistrzostw świata w Falun wrócił jednak bez medalu, zajmując siódme miejsce na dużej skoczni oraz szóstą lokatę w sprincie drużynowym i sztafecie. W sezonie 2015/2016 ponownie zakończył na drugiej pozycji w klasyfikacji końcowej, zdobywając dwanaście miejsc na podium, jednak nie udało mu się wygrać (osiem razy był drugi i cztery razy trzeci).
Sezon 2016/2017 rozpoczął od siódmego miejsca w zawodach 26 listopada 2016 roku w Ruce, ale już dzień później zajął trzecie miejsce. W kolejnych startach jeszcze sześć razy znalazł się w pierwszej trójce, wygrywając dwukrotnie: 11 lutego w Sapporo oraz 11 marca 2017 roku w Oslo w Gundersenie na dużej skoczni. Na mistrzostwach świata w Lahti zdobył dwa medale: indywidualnie był drugi na dużej skoczni, a w sprincie drużynowym zajął trzecie miejsce. Dodatkowo był czwarty w sztafecie oraz piąty w zawodach indywidualnych na normalnym obiekcie.
Najlepsze osiągnięcia Akito Watabe miały miejsce w sezonie 2017/2018, kiedy to triumfował w klasyfikacji generalnej oraz nowo wprowadzonej klasyfikacji najlepszego skoczka. Stawał na podium 14 razy, z czego osiem razy na najwyższym stopniu: 25 listopada 2017 roku w Ruce, od 26 do 28 stycznia 2018 roku w Seefeld, 3 lutego w Hakubie, 10 marca w Oslo oraz 24 i 25 marca w Schonach. W lutym 2018 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Pjongczangu, gdzie zdobył srebrny medal na skoczni normalnej, ustępując Frenzelowi oraz Austriakowi Lukasowi Klapferowi. Dodatkowo zajął piątą lokatę na skoczni dużej oraz czwarte miejsce w sztafecie, w której Japończycy przegrali walkę o podium z Austriakami o 42 sekundy.
Jego młodszy brat, Yoshito, również uprawia kombinację norweską.
Osiągnięcia
Igrzyska olimpijskie
Mistrzostwa świata
Mistrzostwa świata juniorów
Puchar Świata
Miejsca w klasyfikacji generalnej
sezon 2005/2006: 47.
sezon 2006/2007: nie brał udziału
sezon 2007/2008: nie brał udziału
sezon 2008/2009: 38.
sezon 2009/2010: 18.
sezon 2010/2011: 11.
sezon 2011/2012: 2.
sezon 2012/2013: 3.
sezon 2013/2014: 3.
sezon 2014/2015: 2.
sezon 2015/2016: 2.
sezon 2016/2017: 3.
sezon 2017/2018: 1.
sezon 2018/2019: 2.
sezon 2019/2020: 9.
sezon 2020/2021: 3.
sezon 2021/2022: 11.
sezon 2022/2023: 30.
sezon 2023/2024: 22.
sezon 2024/2025: 24.
Miejsca na podium
Puchar Kontynentalny
Miejsca w klasyfikacji generalnej
sezon 2004/2005: niesklasyfikowany
sezon 2005/2006: 24.
sezon 2006/2007: 48.
sezon 2007/2008: 5.
Miejsca na podium
Letnie Grand Prix
Miejsca w klasyfikacji generalnej
2009: 47.
2010: nie brał udziału
2011: nie brał udziału
2012: 2.
2013: 1. (ex aequo z Bernhard Gruber)
2014: nie brał udziału
2015: 3.
2016: nie brał udziału
2017: (7.)
2018: (5.)
2019: (4.)
Miejsca na podium
Przypisy
Linki zewnętrzne
Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-04)]. (ang.).
Loading ...