Akita
Akita (jap. 秋田犬 – akita inu; z jap. inu – pies) to rasa psa, która należy do grupy szpiców oraz psów pierwotnych. Wyhodowana w Japonii, początkowo była wykorzystywana do walk psów, a później także do polowań. Dziś pełni rolę psa stróżującego oraz towarzyszącego. Jest to największa rasa wśród japońskich psów, a nie jest klasyfikowana w próbach pracy.
Rys historyczny
Nazwa tej rasy wywodzi się od prefektury Akita, zlokalizowanej w północnej Japonii. Akity pierwotnie były przeznaczone do walk oraz polowania na dużą zwierzynę, taką jak dziki, jelenie i czarne niedźwiedzie, a także do ciągnięcia ciężkich ładunków. Ich przodkowie przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów znanych jako Ainu, a także z późniejszymi osadnikami, począwszy od około 15 000 lat p.n.e. do 300 lat p.n.e. Wśród tych zwierząt znajdowały się m.in. psy torfowe, które przywędrowały z kontynentu w czasach neolitu. Bezpośrednim przodkiem japońskich szpiców był nieistniejący już nippon inu, który był znacznie mniejszy niż dzisiejsze akity.
Akity towarzyszyły samurajom na Wyspach Japońskich już 5000 lat temu i zajmują ważne miejsce w japońskiej mitologii. W literaturze japońskiej akita uznawana jest za starą i rodzimą rasę, której posiadanie wiązało się z różnymi wierzeniami. Psy te były bardzo cenione i miały wysoką wartość.
W wyniku licznych wojen, a szczególnie II wojny światowej, populacja tej rasy znacznie się zmniejszyła. Dopiero powstanie silnego ruchu ochrony tradycji kulturowej Japonii przyczyniło się do odrodzenia rasy. W 1931 roku, japońskie Ministerstwo Wychowania uznało rasę akita inu za dziedzictwo kulturowe, przyznając dotacje rządowe dla hodowli tych psów.
Wzorzec rasy japońskiej został opracowany w 1938 roku. Ustalono, aby w hodowli unikać psów o nadmiernej masywności, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków w celu uzyskania psów lepiej przystosowanych do walk.
Wygląd
Umaszczenie
Wzorzec rasy przewiduje umaszczenie w kolorach: białym, rudym, pręgowanym oraz sezamowym (ruda sierść z czarnymi końcówkami). Każde umaszczenie, z wyjątkiem białego, powinno mieć białe znaczenia po bokach (z jap. urajiro) kufy, na policzkach, szyi, piersi, tułowiu oraz ogonie, a także po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.
Zachowanie i charakter
Akita, jako pies myśliwski, znana jest z uporu oraz zaciętości w walce, a także z występującej w niej pasji łowieckiej. Psy tej rasy są również wykorzystywane przez policję oraz armię. To niezależne psy o zdecydowanym charakterze, które wymagają konsekwentnego, ale jednocześnie łagodnego podejścia. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji i potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Jest lojalna wobec swojego właściciela i bardzo do niego przywiązana, a jednocześnie nieufna wobec obcych. Posiada również silny instynkt myśliwski.
Klasyfikacja
W klasyfikacji FCI, rasa ta została zaliczona do grupy 5 – Szpice i psy w typie pierwotnym, w sekcji 5 – Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Nie podlega próbom pracy, co oznacza, że do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki z konkursów. Ostatnie zmiany we wzorcu miały miejsce 13 marca 2001 roku.
Według klasyfikacji amerykańskiej, akita należy do grupy psów pracujących.
Przypisy
Bibliografia
- Bruce Fogle: Wielka encyklopedia: Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 148. ISBN 83-7079-672-9.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce.
- Eva-Maria Krämer: Rasy psów, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4. Brak numerów stron w książce.
- Hans Räber: Encyklopedia psów rasowych tom I, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 1999.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7. Brak numerów stron w książce.
Loading ...