Akita amerykańska

Akita amerykańska (wcześniej znana jako duży japoński pies) to rasa psów, która należy do grupy szpiców oraz psów pierwotnych, klasyfikowana w sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Rasa ta nie jest wykorzystywana do prób pracy.

Rys historyczny

Historia akity amerykańskiej, pierwotnie znanej jako duży pies japoński, jest w początkowym okresie wspólna z historią akity japońskiej. Od 1603 roku w regionie Akita wykorzystywano psy średniej wielkości do polowań na niedźwiedzie, znane jako Akita Matagi. W 1868 roku rasa ta zaczęła być krzyżowana z psami tosa oraz mastiffami, co spowodowało zwiększenie jej rozmiarów, ale także utratę cech charakterystycznych dla szpiców. W 1908 roku wprowadzono zakaz walk psów, jednak akity przetrwały, kontynuując rozwój jako duża rasa japońska. W 1931 roku dziewięć najlepszych psów tej rasy zostało uznanych za „pomnik przyrody”. W trakcie II wojny światowej skórki psów były wykorzystywane do produkcji mundurów wojskowych, a policja przeprowadzała łapanki, konfiskując wszystkie psy oprócz owczarków niemieckich, które były wykorzystywane do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy akit próbowali obejść te przepisy, krzyżując swoje psy z owczarkami. Po wojnie liczba akit drastycznie spadła, a rasa podzieliła się na trzy typy:

Akita Matagi,
Akita do walk psów,
Owczarko-Akita.

Podczas rekonstrukcji rasy po wojnie, pies o imieniu Kongo-go z linii DEWA zdobył krótkotrwałą, ale znaczącą popularność. Wiele akit z tej linii, które miały cechy wskazujące na pokrewieństwo z mastiffami i owczarkami niemieckimi, zostało przetransportowanych do Stanów Zjednoczonych przez personel wojskowy. Akity z linii DEWA, inteligentne i łatwe w adaptacji, przyciągnęły uwagę amerykańskich hodowców, co przyczyniło się do wzrostu ich liczby. W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity (Akita Club of America – ACA), a w październiku 1972 roku American Kennel Club (AKC) uznał tę rasę, przyznając jej status w księdze hodowlanej oraz umożliwiając udział w wystawach. Japoński Kennel Club (JKC) oraz AKC nie uzgodnili wzajemnego uznawania pochodzenia i rodowodów akit, co skutkowało zakazem importu nowych psów z Japonii. W rezultacie akity w USA zaczęły różnić się od tych w Japonii, co doprowadziło do rozwoju własnej odmiany akity, której cechy pozostają niezmienione od 1955 roku. W przeciwieństwie do tego, w Japonii krzyżowano akity z akitami matagi w celu odtworzenia oryginalnego typu rasy.

Wygląd

Budowa

Akita amerykańska to pies o mocnej budowie i znaczącej masie. Charakteryzuje się głową, która ma kształt dwóch trójkątów równobocznych, odwróconych i stykających się podstawą.

Szata i umaszczenie

Wszystkie typy umaszczenia są akceptowane. W przypadku umaszczenia pinto (łaciate) kolor powinien zajmować co najmniej 1/3 powierzchni bieli. Sierść jest średniej długości, składająca się z twardego włosa okrywowego oraz miękkiego podszerstka. Pies linieje intensywnie dwa razy w roku.

Zachowanie i charakter

Akity są psami z natury cichymi i czujnymi, a także nieufnymi wobec obcych. Są dość niezależne i wymagają doświadczonego opiekuna. Mogą wykazywać agresję wobec innych psów.

Użytkowość

Przodkowie akity byli wykorzystywani do polowań na grubą zwierzynę, a udokumentowana historia tej rasy sięga VII wieku. W tym czasie jeden z rycerzy, zmuszony do ucieczki przed cesarzem Japonii, znalazł schronienie w prowincji Akita, gdzie postanowił stworzyć najsilniejsze i najwaleczniejsze psy.

Popularność

Akita amerykańska zdobywa coraz większe zainteresowanie w Polsce, a także cieszy się popularnością w Stanach Zjednoczonych i Japonii.

Przypisy

Bibliografia

Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce.