Akindżi (Akindżajowie) to nieregularne oddziały jazdy tureckiej, które były uzbrojone w łuki oraz szable, a ich aktywność sięga czasów Seldżuków i trwała aż do XVIII wieku.
Do połowy XIV wieku akindżi stanowili kluczową siłę dla władców Turcji. Oddziały te nie tylko prowadziły samodzielne ataki na terytoria wroga, ale również były wykorzystywane do działań osłonowych w trakcie kampanii wojennych. Po reformach wojskowych, które wprowadził sułtan Orchan, akindżi przekształcili się w lekką jazdę, mającą na celu prowadzenie rozpoznania oraz przeprowadzanie rajdów łupieżczych w tyłach nieprzyjaciela. W czasie bitew zajmowali pozycje przed głównym szykiem bojowym lub razem ze spahisami na skrzydłach. Rekrutacja tych żołnierzy zazwyczaj odbywała się wśród pasterzy, a w ich szeregach znajdowało się również wielu chrześcijan. Z uwagi na to, że nie otrzymywali żołdu, byli zwolnieni z wszelkich danin, a w trakcie działań wojennych mieli prawo do zatrzymywania zdobytych łupów. Przegląd sił akindżi odbywał się co miesiąc.
W późniejszym czasie, ten rodzaj żołnierzy zyskał popularność w państwach wasalnych Imperium osmańskiego. Akindżi zaczęli pojawiać się w armiach Mołdawii, Wołoszczyzny, Gruzji, Chanatu Krymskiego, a także wśród Kurdów. W XVIII wieku jazda typu akindżi zaczęła zanikać.
Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
- Encyklopedia historyczna świata, tom IV, oprac. Salamon M. i Waśko A., Kraków 2000
Loading ...