Akcja Polowanie

Akcja Polowanie to nieudany zamach Armii Krajowej na gubernatora okupowanej Warszawy, Ludwiga Fischera, który miał miejsce 8 stycznia 1944 roku w Warszawie podczas II wojny światowej.

Historia

Operacja ta została zlecona przez Kierownictwo Walki Podziemnej i zrealizowana przez Batalion „Zośka” w ramach tzw. akcji Główki, będącej szerszą operacją mającą na celu eliminację członków niemieckiego aparatu terroru w okupowanej Polsce, w odwecie za zbrodnie popełnione na ludności cywilnej oraz na osobach związanych z ruchem oporu.

Głównym celem zamachu był okupacyjny gubernator dystryktu warszawskiego, Ludwig Fischer, który znajdował się na czołowej pozycji listy celów akcji Główki. W połowie grudnia 1943 roku, wywiad AK przekazał Kedywowi informację o regularnych polowaniach na dziką zwierzynę, w których brali udział ważni niemieccy dygnitarze, w tym Fischer, starosta warszawski Ludwig Leist, dowódca SS Franz Kutschera oraz komendant Sipo Ludwig Hahn. Na lidera akcji został wyznaczony oficer z oddziału Deska 81, porucznik Bronisław Grun „Szyba” („Ginger”), który zadecydował o miejscu ataku: lesisty odcinek szosy Warszawa – Siedlce, tuż między Wawrem a jednym z wzniesień w Starej Miłosnej, w pobliżu leśniczówki Delmatyńskich. Niemcy wracali stamtąd zazwyczaj w stanie nietrzeźwym po libacjach związanych z polowaniami. Zastępcami „Szyby” zostali porucznik Tadeusz Gaworski „Tadziunio” oraz plutonowy Andrzej Łukowski „Blondyn”. Obserwatorem z ramienia Kedywu był kapitan Jan Kajus Andrzejewski „Jan”.

W akcji uczestniczyło łącznie czterdziestu żołnierzy, wyposażonych w 1 ckm, 1 rkm, 22 pistolety maszynowe oraz dużą ilość broni krótkiej i granatów. W porównaniu do innych podobnych operacji, ta była wyjątkowo dobrze zaopatrzona w środki ogniowe. Gdy kolumna niemieckich pojazdów przejeżdżała przez wyznaczony punkt, członkowie patrolu nr 4 nie wytrzymali napięcia i zaatakowali samochody jadące z prędkością około 60-80 km/h, w tym pojazd, w którym znajdował się Ludwig Fischer. Rozpoczęła się strzelanina, w wyniku której dziewięciu Niemców zostało rannych; wśród nich znajdował się szef Schupo, Krieger, któremu później amputowano nogę, oraz szef aprowizacji dystryktu warszawskiego – Krecker. Ciężko ranni byli również sierżant Schneider oraz volksdeutsch Nowak, którzy podróżowali w samochodzie Leista. Mimo że celem zamachowców był pojazd Fischera, gubernatorowi udało się uciec i ocalić życie. Wśród Polaków był jeden ranny. Wszystkie samochody biorące udział w akcji zostały skasowane.

Bezpośrednio po przeprowadzeniu akcji żołnierze AK wycofali się w stronę Rembertowa, a mniejsza grupa udała się do Międzylesia. Ludzie Bolesława Kontryma „Żmudzina” przeszli przez Gocławek na Grochów. Akcja, mimo że zakończyła się niepowodzeniem, przyniosła pewne korzyści dla strony polskiej. Jej bezpośrednim skutkiem było zasianie strachu wśród Niemców oraz ograniczenie przejazdów Kutschery wyłącznie do 140-metrowego odcinka Alei Ujazdowskich, prowadzącego z mieszkania do pracy. Przed siedzibą Leista zbudowano betonową budkę dla strażników.

Zobacz też

Akcja Topiel

Przypisy

Bibliografia

Tomasz Strzembosz: Akcje zbrojne podziemnej Warszawy 1939–1944. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983. ISBN 83-06-00717-4.
Wojciech Königsberg: AK 75. Brawurowe akcje Armii Krajowej. Kraków: Znak, 2017. ISBN 978-83-240-4232-6.
Henryk Witkowski: Kedyw okręgu warszawskiego Armii Krajowej w latach 1943-1944. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1984. ISBN 83-202-0217-5.
Jerzy Śląski: Polska walcząca. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1428-8.