Akcent transatlantycki
Akcent transatlantycki (ang. mid-Atlantic) to forma wymowy w języku angielskim, która stanowi połączenie cech standardowej wymowy brytyjskiej oraz amerykańskiej. Używano go głównie w amerykańskim kinie do wczesnych lat 40. XX wieku oraz nauczano w elitarnych prywatnych szkołach na wschodnim wybrzeżu USA. Można go usłyszeć w takich filmach jak Śniadanie u Tiffany’ego oraz Przeminęło z wiatrem, a także w wykonaniach aktorek takich jak Ingrid Bergman, Audrey Hepburn i Katharine Hepburn. Wśród znanych osobistości, które również posługiwały się tym akcentem, znajdziemy Jacqueline Kennedy Onassis oraz Franklina Delano Roosevelta.
Historia
Specyfika tej wymowy zaczęła się kształtować na początku XX wieku, kiedy to amerykańscy aktorzy zaczęli naśladować akcenty wyższych klas brytyjskich. W tym samym okresie australijski fonetyk William Tilly opracował zasady tzw. World English („wymowy światowej”), które utrzymały się w amerykańskich teatrach przez co najmniej kilka dekad. Mimo zainteresowania tą metodą ze strony nowojorskich nauczycieli, prawdziwy przełom w stosowaniu akcentu transatlantyckiego nastąpił z rozwojem kina dźwiękowego. Ten typ akcentu zyskał popularność także w prestiżowych szkołach na północnym wschodzie USA. W 1942 roku Edith Skinner opublikowała książkę Speak with Distinction, która skodyfikowała zasady wymowy aktorskiej i scenicznej. Reżyserzy wybierali akcent transatlantycki ze względu na jego neutralność, co pozwalało na jego zastosowanie w filmach niezwiązanych z realiami amerykańskimi. Z biegiem lat, na skutek przemian społecznych, akcent ten zaczął zanikać w latach 50. XX wieku.
Cechy akcentu transatlantyckiego
- Zanik spółgłoski /h/ w wielu kontekstach: (h)uge, (h)uman
- Unikanie rotacyzmów – niewymawianie /r/ w kontekście spółgłoskowym, na wzór wymowy Received Pronunciation
- Preaspiracja – przydech przy wymawianiu słów rozpoczynających się na /w/: (h)which, (h)white
- Wyraźne wymawianie samogłosek