Akceleracjonizm
Akceleracjonizm (ang. accelerationism, od słowa acceleration oznaczającego „przyspieszenie”) to zbiór marksistowskich oraz reakcyjnych koncepcji w ramach teorii krytycznej i społecznej, które nawołują do znacznego przyspieszenia wzrostu kapitalizmu, zmian technologicznych, sabotażu infrastruktury oraz innych procesów społecznych. Celem tych działań jest destabilizacja obecnych systemów i wywołanie radykalnej transformacji społecznej.
W aktualnym kontekście, termin ten jest stosowany do opisania radykalnej ideologii wywodzącej się z amerykańskiego neonazizmu z lat 80. XX wieku. W tym ujęciu, akceleracjonizm ma na celu przemocą obalenie elit liberalno-globalistycznych, które są postrzegane jako wrogowie dążący do pauperyzacji klasy średniej oraz eliminacji białych heteroseksualnych mężczyzn. Wśród tych wrogów akceleracjoniści dostrzegają m.in. rządy państw (uznawane za kontrolowane przez globalistów i liberałów), policję, feministki, Żydów, muzułmanów, Sikhów, imigrantów, szkolnych prześladowców, działaczy LGBT, liberalno-lewicowych postmodernistów, dziennikarzy, lekarzy oraz wielkie międzynarodowe korporacje. Akceleracjoniści uważają, że siłowe obalenie tych elit powinno odbywać się poprzez szerzenie anarchii, niezgody między grupami społecznymi oraz ogólnego chaosu w społeczeństwie. Najbardziej ekstremalne grupy akceleracjonistów (jak organizacja terrorystyczna Atomwaffen Division oraz jej kluczowy ideolog James Nolan Mason) wspierają stosowanie takich metod jak morderstwa, gwałty i tortury wobec niewinnych ludzi, aby zastraszyć rządzące elity i wywołać warunki sprzyjające chaosowi i dezinformacji. Zjawisko to łączy się także z ideologiami takimi jak rasizm (wojna rasowa), neonazizm, satanizm czy biała supremacja, a także z ideologiami niektórych grup jak alt-prawicowcy, incele czy naśladowcy Columbine, które wprowadziły dodatkowe idee, takie jak mizoginia czy sprzeciw wobec konsumpcjonizmu oraz walka z prześladowcami w szkołach.
Charakterystyka
Termin ten odnosi się również do postmarksistowskiej koncepcji, według której wewnętrzne sprzeczności i niestabilność kapitalizmu mogą prowadzić do jego zniesienia oraz struktury klasowej poprzez przyspieszony rozwój. Różnorodne idee, takie jak koncepcja deterytorializacji Gillesa Deleuze’a i Félixa Guattariego, propozycje Jeana Baudrillarda dotyczące „strategii fatalnych” oraz teoretyczne aspekty systemów opracowanych przez angielskiego filozofa i teoretyka neoreakcjonizmu, Nicka Landa, mają istotny wpływ na akceleracjonizm. Jego celem jest analiza oraz promowanie społecznych, ekonomicznych, kulturowych i libidinalnych sił, które składają się na proces akceleracji.
Jednocześnie akceleracjonizm odrzuca współczesną politykę jako niezdolną do działania. Alex Williams oraz Nick Srnicek w Manifeście akceleracjonistycznym zauważają: „Mimo coraz szybciej zbliżających się kataklizmów, polityka nie potrafi tworzyć nowych idei oraz organizacji, które mogłyby zapoczątkować zmianę społeczną, pozwalającą zmierzyć się z groźbą unicestwienia. Kryzys nabiera mocy i prędkości, podczas gdy polityka słabnie i spowalnia. Paraliż politycznej wyobraźni sprawił, że nawet przyszłość została anulowana”. Z kolei Nick Srnicek definiuje akceleracjonizm jako formę przeciwdziałania pracy w systemie kapitalistycznym: „Z mojego punktu widzenia, akceleracjonizm w codziennym życiu polegałby na wykształceniu prawdziwej nienawiści do pracy, aby ludzie przypomnieli sobie, jak okropna jest konieczność zarabiania pieniędzy i zaczęli zastanawiać się, dlaczego spędzają tyle czasu w pracy oraz są od niej tak zależni”.
Od tego momentu akceleracjonizm jest postrzegany jako spektrum ideologiczne, które dzieli się na wzajemnie sprzeczne lewicowe i prawicowe warianty. Obie strony opowiadają się za nieokreśloną intensyfikacją kapitalizmu oraz jego struktur, a także za warunkami sprzyjającymi rozwojowi technologicznemu, który w hipotetycznym momencie w czasie stałby się niekontrolowany i nieodwracalny.
Jednak termin ten, w sposób wyraźnie różniący się od pierwotnych teoretyków akceleracjonizmu, zaczął być współcześnie używany przez ekstremistów, takich jak neofaszyści, neonaziści, biali nacjonaliści, biali suprematyści oraz antyliberalowie. Coraz częściej odnosi się on do „przyspieszania” konfliktów rasowych, narodowościowych i klasowych poprzez morderstwa, ataki terrorystyczne skierowane przeciwko m.in. czarnoskórym, Żydom, działaczom LGBT, miliarderom oraz wielkim korporacjom. Taki sposób akceleracjonizmu łączy w sobie doktryny zarówno skrajnie prawicowe (nienawiść do mniejszości, neonazizm), jak i skrajnie lewicowe (nienawiść do wielkich koncernów, grup wpływu oraz osób bogatych). Łącznikiem tych ideologii jest skrajny antyliberalizm oraz poczucie krzywdy wśród marginalizowanych, często młodych ludzi, którzy czują się wykluczeni przez system i szykanowani przez społeczeństwo.