Akatujskie więzienie katorżnicze
Akatujskie więzienie katorżnicze to rosyjskie zakład pracy przymusowej (katorga), który został zbudowany w 1832 roku i działał aż do 1917 roku. Znajdował się 625 kilometrów na wschód od Czyty, w obecnej wsi Nowy Akatuj. Więźniowie pracowali głównie w kopalniach rud srebra i ołowiu. Osoby uznawane za szczególnie niebezpieczne były zakuwane w ciężkie kajdany, które po zakończeniu pracy przymocowywano do ścian.
Zakład ten był przede wszystkim przeznaczony dla więźniów kryminalnych. Wśród politycznych więźniów XIX wieku, którzy odbywali karę w tym miejscu, znajdowali się między innymi dekabrysta Michaił Łunin, uczestnicy powstania listopadowego oraz powstania styczniowego, a także w latach 70. i 80. XIX wieku działacze ruchu narodników.
W czerwcu 1842 roku wśród 130 więźniów, którzy odbywali kary za nowe przewinienia popełnione w trakcie zesłania na Syberię, były dwie kobiety oraz sześciu Polaków – uczestników powstania listopadowego: Wincenty Chłopicki, Hilary Weber, Kazimierz Kisielewski, Franciszek Ksawery Szokalski, Eustachy Raczyński oraz Piotr Wysocki, który pełnił rolę nieoficjalnego starosty katorżników Polaków.
Na początku 1837 roku Wysocki, wspólnie z Rosjanami Nikołajem Gaśkowem, Gorkinem i Zasorinem, podjął próbę ucieczki oraz wywołania buntu wśród więźniów. Spisek został szybko wykryty, a jego bezpośredni uczestnicy zostali rozstrzelani. Wysockiego umieszczono w odosobnionej celi i poddano surowym rygorom więziennym. Na przełomie 1842 i 1843 roku uzyskał od władz zezwolenie na wolne osiedlenie w Akatui.
Po zamknięciu karyjskiego więzienia katorżniczego w 1890 roku, akatujskie więzienie zostało przekształcone w katorgę dla więźniów politycznych.
W 1911 roku zmieniono je na więzienie dla kobiet, a latem 1917 roku ostatecznie zlikwidowano.
Loading ...