Akaki Konstantinowicz Bukija
Akaki Konstantinowicz Bukija (ros. Акакий Константинович Букия, gruz. აკაკი კონსტანტინეს ძე ბუკია), urodzony 10 października?/23 października 1916 roku we wsi Abastumani w Gruzji, zmarł 25 grudnia 1974 roku w Zugdidi. Był radzieckim wojskowym, podpułkownikiem oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1945).
Życiorys
Akaki Bukija przyszedł na świat w gruzińskiej rodzinie chłopskiej. Do 1932 roku uczył się w technikum topograficznym w Tbilisi. Od 19 września 1932 roku rozpoczął służbę w Armii Czerwonej, a w 1936 roku ukończył Zakaukaską Szkołę Piechoty. Do czerwca 1938 roku służył w Zakaukaskim Okręgu Wojskowym, gdzie pełnił funkcję dowódcy plutonu czołgów oraz pomocnika szefa sztabu dywizjonu artylerii 47 pułku artylerii 47 Dywizji Artylerii. W 1938 roku został przeniesiony na Front Dalekowschodni, gdzie pełnił rolę szefa zwiadu 66 pułku artylerii oraz instruktora techniki 161 pułku artylerii 66 Dywizji Artylerii. Od 1938 roku był członkiem WKP(b). W 1940 roku objął dowództwo plutonu w 263 pułku artylerii haubic, a od sierpnia 1941 roku brał udział w wojnie z Niemcami.
W trakcie swojej służby dowodził dywizjonem moździerzy oraz pełnił funkcje zastępcy dowódcy i dowódcy pułku artylerii samochodowej. Walczył na różnych frontach, w tym Północno-Zachodnim, Południowym, Centralnym, Białoruskim oraz 1, 2 i 3 Ukraińskim. Dwukrotnie odniósł rany. Brał udział w wielu istotnych bitwach, takich jak te w rejonie Wałdaju, Starej Russy, Rubiżnego, bitwie kurskiej, forsowaniu Dniepru, operacji mozyrskiej, korsuńsko-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, jasko-kiszyniowskiej, a także w forsowaniu Dniestru i Prutu oraz wyzwalaniu Jass, Vaslui, Rymnika i Ploeszti, operacji debreczyńskiej oraz walkach o Budapeszt, Wiedeń i Pragę. Szczególnie wyróżnił się w bitwie o Vaslui 22 sierpnia 1944 roku, gdzie osobiście zniszczył dwa czołgi i działo szturmowe wroga.
W sierpniu 1945 roku, jako dowódca 111 gwardyjskiego ciężkiego pułku artylerii samochodowej 9 Gwardyjskiej Dywizji Zmechanizowanej 6 Gwardyjskiej Armii Pancernej Frontu Zabajkalskiego, brał udział w wojnie z Japonią. Po zakończeniu działań wojennych służył w Zabajkalskim Okręgu Wojskowym jako zastępca dowódcy 20 pułku czołgów 5 Gwardyjskiej Dywizji Pancernej. W 1951 roku ukończył Leningradzką Wyższą Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych, a w 1953 roku zakończył służbę w stopniu podpułkownika.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (24 marca 1945)
- Order Lenina (24 marca 1945)
- Order Czerwonego Sztandaru (21 września 1945)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1 kwietnia 1944)
- Order Czerwonej Gwiazdy (trzykrotnie: 16 listopada 1943, 17 grudnia 1943 i 24 czerwca 1948)
- Medal za Odwagę (6 listopada 1942)
- Medal „Za zasługi bojowe” (3 listopada 1944)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal „Za zwycięstwo nad Japonią”
- Medal „Za zdobycie Budapesztu”
- Medal „Za zdobycie Wiednia”
- Medal „Za wyzwolenie Pragi”
- I medal mongolski.
Bibliografia
Biogram dostępny na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-04-14]