Akadyjczycy i Akadowie
Akadyjczycy, znani także jako Akadowie, to grupa ludów semickich, które osiedliły się we wschodniej Mezopotamii w III tysiącleciu p.n.e. Teren ten był pod wpływem kultury Sumerów.
Pod rządami Szarrukina, na przełomie III tysiąclecia p.n.e., Akadowie rozpoczęli swoją ekspansję na wschód z miasta Akad, którego lokalizacja pozostaje do dziś nieznana. W miarę podbojów Sumerów, stworzyli swoje imperium, które obejmowało obszary od Zatoki Perskiej aż po Morze Śródziemne. Zdominowali również tereny nad Tygrysem, a także Asyrię, część Syrii oraz Azję Mniejszą.
Akadowie byli w stanie osiągnąć sukcesy militarne dzięki nowym taktykom walki. Ich żołnierze, uzbrojeni w oszczepy oraz łuki, stosowali luźny szyk bojowy, co pozwalało im skutecznie stawiać opór Sumerom, którzy walczyli w zwartych formacjach, uzbrojeni w berdysze, buławy oraz krótkie włócznie do rzucania. Na podbitych obszarach Akadyjczycy zachowali istniejącą administrację, jednak podporządkowali ją jednemu centralnemu ośrodkowi władzy. Przyjęli także osiągnięcia cywilizacyjne Sumerów, zachowując jednocześnie swój własny język. Posługiwali się pismem sumeryjskim, które dostosowali do własnych potrzeb. Stworzyli wspólny panteon bóstw, łącząc bogów sumeryjskich i akadyjskich o podobnych cechach w jedno bóstwo. Naukowcy badający tę kwestię napotykają trudności, gdyż nie zawsze jest jasne, z której kultury dane bóstwo pochodzi: czy z tradycji rolniczej Sumerów, czy z wierzeń koczowniczych Akadów.
Bezpośrednimi spadkobiercami cywilizacji sumero-akadyjskiej były Babilonia oraz Asyria.
Bibliografia
Laessøe J., Ludy Asyrii, Warszawa 1972, s. 50–56.
Loading ...