Akademia Telewizyjna

Akademia Telewizyjna, znana również jako Ośrodek Szkolenia i Rozwoju−Akademia Telewizyjna, to jednostka organizacyjna Telewizji Polskiej, która zajmuje się szkoleniem wszystkich grup zawodowych zatrudnionych w TVP. Kursy są realizowane we współpracy z innymi jednostkami TVP SA oraz w kooperacji z wyższymi uczelniami, instytucjami naukowymi i organizacjami medialnymi.

Akademia Telewizyjna organizuje również konferencje, seminaria oraz projekty edukacyjne, których celem jest popularyzacja wiedzy. Nawiązuje także współpracę z podobnymi instytucjami szkoleniowymi dużych europejskich korporacji medialnych, takimi jak Akademia BBC, Instytut Dziennikarstwa Agencji Reuter oraz Akademia Europejskiej Unii Nadawców – EBU.

W OSiR-AT prowadzone są analizy warsztatowe oraz formułowane opinie diagnostyczne, które oceniają poziom zawodowy dziennikarzy oraz jakość warsztatu poszczególnych audycji telewizyjnych. Monitorowane i certyfikowane są także kompetencje pracowników twórczych oraz współpracowników telewizji publicznej. Przy Akademii Telewizyjnej TVP działa komisja, która wydaje tzw. „karty ekranowe” – dokumenty potwierdzające uprawnienia i kwalifikacje antenowe wymagane od reporterów, prezenterów i lektorów. Funkcjonuje również Poradnia Językowa, która koordynuje działania związane z ochroną języka polskiego w programach oraz poza nimi w TVP SA. Akademia Telewizyjna prowadzi także działalność wydawniczą, koncentrując się na publikowaniu materiałów dydaktycznych i opracowań medialnych.

PiK

W 1996 roku w Akademii Telewizyjnej zainicjowano projekt „PiK” – Przegląd i Konkurs Dziennikarski Oddziałów Terenowych TVP. Do roku 2023 odbyły się 29 edycji tego wydarzenia.

Historia

Ośrodek Szkolenia i Rozwoju „Akademia Telewizyjna” powstał w wyniku licznych przekształceń organizacyjnych, które miały miejsce od 1973 roku, kiedy to w Komitecie ds. Radia i Telewizji utworzono „Ośrodek Doskonalenia Zawodowego PRiTV”. Od tego czasu, aż do 1986 roku, kiedy doszło do pierwszego rozdzielenia organizacyjnego radia i telewizji, zajmowano się realizacją różnorodnych szkoleń, obejmujących m.in. pracę z mikrofonem, magnetofonem, kamerą, montaż, prezentacje, a także kursy BHP i obsługi wózków widłowych.

W latach 70. i 80. XX wieku Ośrodek pełnił funkcję departamentu kształcenia w „Ministerstwie Propagandy”, którym był Radiokomitet. Utworzony zgodnie z zarządzeniem nr 24 Przewodniczącego Komitetu ds. RTV z dnia 5 sierpnia 1973 roku, Ośrodek Doskonalenia Kadr Radia i TV powstał w ramach realizacji uchwały Biura Politycznego PZPR z 24 lipca 1973 roku dotyczącej rozwoju i umacniania polityczno-społecznej roli Polskiego Radia i Telewizji.

W Ośrodku realizowane były liczne projekty edukacyjne, zaczynając od Katowickiej Szkoły Telewizyjnej, aż po różnorodne projekty restrukturyzacyjne. Już w latach 80. XX wieku rozważano utworzenie Akademii Radiowo Telewizyjnej oraz Instytutu Szkolenia Kadr PRiTV, a także opracowywano różne projekty z zakresu metodyki nauczania.

Struktury korporacyjne i kierownictwo

I. Ośrodkiem Doskonalenia Zawodowego Radia i Telewizji kierowali:

1. Mirosława Zawirska (p/o 1972-1973);
2. Henryk Rakoczy (1974 do 1978);
3. Daniela Zawisza (1979-1982);
4. Zbigniew Burakowski (1982-1985).

II. Ośrodkiem Doskonalenia Zawodowego TVP kierował:

5. Włodzimierz Piekarski (1985-1988).

III. Na przełomie lat 80. i 90. XX wieku dyrektorem Ośrodka Szkolenia Telewizji Polskiej „Radiokomitetu” był:

6. Michał Anioł Bogusławski, który jednocześnie pełnił funkcję Naczelnego Redaktora „Studia im. Andrzeja Munka”, znajdującego się w strukturze szkoleniowej Telewizji. W Ośrodku zatrudniono osoby związane ze zlikwidowanym w 1990 roku telewizyjnym Studiem „Solidarność” TVP, w tym Krystynę Mokrosińską.

Ośrodek Szkoleń stał się kuźnią filmowych debiutów i wprowadzenia systemu producenckiego. Współpracowano z Łódzką Szkołą Filmową oraz warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych, nawiązując do Studia Debiutów Filmowych – Studia Młodych TVP im. Andrzeja Munka, które po raz pierwszy utworzono w Telewizji pod koniec lat 70. XX wieku przez Wojciecha Wiszniewskiego. Ten etap zakończył się wraz z odejściem M.A. Bogusławskiego i likwidacją Studia Filmowego.

Po 1990 roku Ośrodek zmienił nazwę na:

IV. w latach 1994-1999 – Ośrodek Szkolenia i Analiz Programowych (OSiAP);
V. od 1 stycznia 2000 – Ośrodek Szkolenia „Akademia Telewizyjna”;
VI. od 22 kwietnia 2004 – „Centrum Strategii – Akademia Telewizyjna”;
VII. od 9 maja 2005 – „Akademia Telewizyjna” funkcjonowała w strukturze Biura Kadr, Szkoleń i Spraw Socjalnych TVP SA;
VIII. wreszcie 1 listopada 2010 powstał – Ośrodek Szkolenia i Rozwoju AT (OSiR – AT).

Po 1990 roku Ośrodkiem kierowali kolejno:

7. Andrzej Wojnach (1991-1994) – (wcześniej zastępca M.A. Bogusławskiego);
8. Jacek Snopkiewicz (1994–1997, 2000–2002, 2004–2005, 2013–2016);
9. Halina Marszałek (1997–1999) – (zastępczyni J.Snopkiewicza w latach 1994–1997);
10. Janusz Cieliszak (2003, 2009);
11. Piotr Radomski (2006–2008);
12. Krzysztof Szurogajło (2008–2009);
13. Andrzej Kwiatkowski (2010–2013);
14. Włodzimierz Strzemiński (2016–2017).

Wydawnictwa Akademii Telewizyjnej

1. „Wizja Publiczna” – wydawnictwo Ośrodka Szkolenia i Analiz Programowych TVP SA. [red. naczelny Edward Mikołajczyk]. Miesięcznik ukazywał się od stycznia 1996 do grudnia 2001.
2. „Zeszyty Europejskie” – Ośrodek Szkolenia – Akademia Telewizyjna, [red. nacz. Edward Mikołajczyk]. Od stycznia 2002 do czerwca 2004 wydano 24 numery.
3. „Za Ekranem: kwartalnik warsztatowy” – Telewizja Polska. Akademia Telewizyjna, [red. nacz. Stanisław Pieniak]. W latach 2003–2004 wydano 8 numerów + CD do nr 1, ISSN 1730-7112.
4. W „Bibliotece Zeszytów Telewizyjnych”, sygnowanej przez Centrum Strategii – Akademia Telewizyjna, ukazały się:

a. Kazimierz Żórawski :”Długi stół : skrypt dla dziennikarzy programów informacyjnych”, Warszawa 2004, ISBN 83-918884-5-2;
b. Jerzy Uszyński: „Telewizyjny pejzaż genologiczny”, Warszawa 2004 ISBN 83-918884-6-0.

5. Biblioteka Akademii Telewizyjnej – pod red. Edwarda Mikołajczyka:

a. „Problematyka kulturalna w programach Polskiej Telewizji Publicznej”, Warszawa 2000;
b. „Problematyka bezpieczeństwa i zagrożeń w programach Polskiej Telewizji Publicznej”, Warszawa 2002 – Studium Antenowe pod red. Jerzego Uszyńskiego;
c. Ignacy Rutkiewicz, „Jak być przyzwoitym w mediach: rady dla dziennikarzy telewizyjnych i nie tylko”. Redaktor serii Stanisław Pieniak, Warszawa 2003, ISBN 83-918884-2-8;
d. Eliza Czerwińska, Jerzy Podracki, Dorota Wendołowska, (red. nauk. Jerzy Podracki), „Jak się mówi…? Jak się pisze …poradnik językowy dla dziennikarzy.” Warszawa 2007, ISBN 978-83-924845-0-9;
e. Kazimierz Żórawski, „Długi stół ” Warszawa 2010. Wyd. 3., uzup. ISBN 978-83-924845-2-3.

6. „Zeszyty Ocen” 1996-2003, (220 biuletynów); czasopismo sygnowane przez Centrum Strategii Akademia Telewizyjna nr 1-2004 i 1(2) 2005.

Przypisy

Źródła

Andrzej Tadeusz Kijowski, Doskonalenie Zawodowe w Telewizji Polskiej w latach 1953-2013. Kwerenda archiwalna w Wydziale Dokumentacji Aktowej Ośrodka Dokumentacji i Zbiorów Programowych TVP SA, Warszawa 2016 (do użytku wewnętrznego).