Akademia Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie

Akademia Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie była jedną z czterech uczelni w tym mieście w okresie międzywojennym oraz jedną z dwóch instytucji kształcących lekarzy weterynarii w II Rzeczypospolitej.

Historia

Uczelnia została założona w 1881 roku na mocy działań i wniosku Sejmu Galicyjskiego jako Cesarsko-Królewska Szkoła Weterynaryjna we Lwowie. Jej inicjatorem był prof. Piotr Seifman – Polak, który wcześniej założył Instytut Weterynarii w Kazaniu. Seifman pełnił funkcję pierwszego dyrektora uczelni w latach 1881–1894. W organizacji pierwszych trzech instytutów akademickich pomogli mu Antoni Barański oraz Henryk Kadyi. Od 1894 do 1910 roku rektorem i dyrektorem uczelni był Józef Szpilman. W 1909 roku szkoła uzyskała pełne prawa akademickie, a w 1922 roku, z uwagi na wysoki poziom kształcenia, przyjęła nazwę Akademii Medycyny Weterynaryjnej.

W dniu 5 maja 1923 Helena Jurgielewicz, córka Odona Bujwida, jako pierwsza kobieta otrzymała dyplom lekarza weterynarii, kończąc studia z wyróżnieniem.

W roku akademickim 1938/1939 funkcjonowało 17 katedr oraz liczne specjalistyczne laboratoria. Wśród wykładowców znajdowali się znani profesorowie, tacy jak: Zygmunt Markowski (Katedra Chorób Wewnętrznych Zwierząt), Antoni Bant (Katedra Anatomii Zwierząt), Gustaw Poluszyński (Katedra Zoologii), Aleksander Zakrzewski (Katedra Anatomii Patologicznej Zwierząt), Stanisław Niemczycki (Katedra Chemii) oraz Tadeusz Olbrycht (Katedra Hodowli Zwierząt). Akademia miała swoją siedzibę przy ul. Kochanowskiego 67–69.

W 1932 roku odbyły się obchody 50-lecia Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie.

W ostatnim roku istnienia II RP, w maju 1939 roku, rektorem AMW został wybrany Jerzy Alexandrowicz, który jednak nie objął tej funkcji, a jego miejsce zajął Kazimierz Szczudłowski.

Po rozpoczęciu II wojny światowej, w wyniku kampanii wrześniowej oraz agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku, uczelnia przeszła pod okupację sowiecką i została przekształcona w Lwowski Instytut Weterynaryjny (1939–1941). Po ataku III Rzeszy na ZSRR w 1941 roku i wprowadzeniu okupacji niemieckiej, instytut został przekształcony na Państwowe Instytuty Weterynaryjne (niem. Staatliche Tierarztliche Institut), a od maja 1942 roku funkcjonował jako Państwowe Zawodowe Kursy Weterynaryjne (niem. Staatliche Tierarztliche Fachkurse). Po przejściu frontu wschodniego i wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa, reaktywowano Lwowski Instytut Weterynaryjny. W 2003 roku instytut przyjął imię Stefana Grzyckiego, a w 2007 roku nadano mu nazwę Lwowski Narodowy Uniwersytet Medycyny Weterynaryjnej i Biotechnologii im. Stefana Grzyckiego (ukr. Львівський національний університет ветеринарної медицини та біотехнологій імені Степана Ґжицького).

Po zakończeniu wojny, w wyniku wysiedlenia Polaków ze Lwowa, niemal wszyscy polscy pracownicy naukowi i techniczni uczelni opuścili Lwów w 1944 roku, kierując się do Krakowa, a w latach 1945–1946 do Wrocławia, gdzie utworzono Wydział Weterynaryjny w ramach Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Jego pierwszym dziekanem został prof. Zygmunt Markowski, który był rektorem lwowskiej Akademii Medycyny Weterynaryjnej w latach 1920–1923 oraz 1927–1930. W roku akademickim 1945/1946 na wydziale działało 18 katedr, a 9 byłych profesorów AMW objęło kierownictwo nad katedrami.