Aka finitima
Jest to gatunek pluskwiaka należący do rodziny szrońcowatych oraz podrodziny Cixiinae.
Opisany został w 1858 roku przez Francisa Walkera jako Cixius finitimus. W 1879 roku Francis Buchanan White przeniósł go do nowego rodzaju Aka, uznając go za gatunek typowy.
Samce mają długość ciała od 5,25 do 6,33 mm, natomiast samice od 5,62 do 6,8 mm. Ich podstawowe ubarwienie jest brązowe, czasem ciemnobrązowe lub czarno nakrapiane. Głowę charakteryzuje ciemnobrązowy zaustek, brązowe czoło z żółtawym nakrapianiem oraz brązowe ciemię, które ma nieco zażółcony środek i płytkie wcięcie u nasady. Przedplecze ma kolor żółtawobrązowy lub brązowy, często z ciemnobrązowymi plamkami. Nasada przednich skrzydeł jest ciemno kropkowana lub przydymiona, a ich komórka apikalna jest przezroczysta. Odnóża są żółtawobrązowe. Pierwszy i drugi człon stóp tylnej pary mają od 6 do 7 ząbków w rzędzie wierzchołkowym. U samca edeagus ma 3 wyrostki kolczaste, które są osadzone u nasady flagellum. Prawy wyrostek jest półkoliście zakrzywiony w lewo i sięga za granicę periandrium. Lewe wyrostki są grube i mają różną długość: krótszy jest falisty, a dłuższy prawie prosty. Lewy sztylet genitalny ma ostro zaokrąglony wierzchołek.
Jest to gatunek endemiczny dla Nowej Zelandii. Zasiedla północną oraz środkową część Wyspy Północnej, a jego zasięg na południe sięga do Wanganui. Preferuje lasy bukanowe i mieszane, zakrzewienia oraz zarośla, występując od wybrzeży morskich do wysokości około 900 m n.p.m. Dorosłe osobniki można spotkać od grudnia do maja. Są poławiane na roślinach z rodzajów Coprosoma i Xeronema.
== Przypisy ==