AK-725

AK-725 to radziecka, podwójnie sprzężona uniwersalna armata morska o kalibrze 57 mm, używana na wielu okrętach od lat 60. XX wieku, głównie w marynarce ZSRR.

Historia

Armata AK-725 była pionierskim, całkowicie zautomatyzowanym systemem artyleryjskim nowej generacji w ZSRR, przeznaczonym do obrony przeciwlotniczej oraz przeciwokrętowej. Warunki do jej zaprojektowania zostały zatwierdzone przez dowództwo marynarki ZSRR 30 listopada 1956 roku. Prace nad projektem rozpoczęto w biurze konstrukcyjnym CKB-7 pod przewodnictwem głównego konstruktora I. Ariefjewa. Kluczowym elementem systemu stała się dwulufowa wieża artyleryjska o oznaczeniu fabrycznym ZIF-72, która zawierała automatyczne armaty ZIF-74, a także system kierowania ogniem. Projekt techniczny został opracowany 14 kwietnia 1958 roku, a prototyp wieży skonstruowano pod koniec 1959 roku. System został przyjęty do uzbrojenia na mocy decyzji Rady Ministrów ZSRR z 23 maja 1964 roku oraz rozkazu ministra obrony z 24 lipca 1964 roku.

Wieża ZIF-72 współpracuje z systemem kierowania ogniem, który otrzymuje dane z radaru kierowania ogniem MR-103 Bars. W razie awarii, wieża może być kierowana z zewnętrznego punktu, wyposażonego w celownik pierścieniowy.

Zastosowanie

System AK-725 był wykorzystywany na radzieckich okrętach różnych typów, w tym:

krążowniki śmigłowcowe projektu 1123 (w kodzie NATO: Moskva)
krążowniki rakietowe projektu 1134 (Kresta I)
krążowniki rakietowe projektu 1134A (Kresta II)
okręty desantowe projektu 775 (Ropucha)
okręty desantowe projektu 1171 (Tapir)
korwety rakietowe projektu 1234 typu Owod (Nanuchka)
korwety projektu 1124 (Grisha – niektóre typy)
korwety projektu 204 (Poti)
oraz inne okręty, w tym pomocnicze.

System był głównie stosowany w marynarce wojennej ZSRR (a później Rosji i Ukrainy) oraz na eksportowanych jednostkach. Nie był używany w Polsce.

Opis

Część artyleryjska składa się z dwóch automatycznych armat kal. 57 mm umieszczonych na wspólnej lawecie. Dosyłanie amunicji odbywa się taśmowo. Automatyka funkcjonuje na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, a lufy są wyposażone w system ciągłego chłodzenia wodą z zewnątrz. Możliwe jest oddanie serii 100 strzałów. Zamek jest klinowy, pionowy, a załadowanie pierwszego naboju oraz przeładowanie odbywa się hydraulicznie. Obsada wieży składa się z dwóch osób, które podczas strzelania znajdują się poza wieżą.

Wieża wykonana jest ze stopu aluminium o grubości 6 mm, co zapewnia ochronę mechanizmów jedynie przed warunkami atmosferycznymi i wodą. Cała wieża, bez amunicji, waży 14,5 tony. Zapas amunicji jest przechowywany w obrotowej części wieży pod pokładem, a taśma zawiera 550 nabojów.

Używane są naboje zespolone z pociskiem odłamkowo-smugowym. Masa naboju wynosi 6,35 kg, pocisku 2,8 kg, a ładunku wybuchowego 153 g. Długość naboju wynosi 536 mm. Pociski są wyposażone w zapalnik uderzeniowy MGZ-57 ze zwłoką oraz samolikwidatorem (po 15–20 sekundach lotu).

Donośność według tabel strzelniczych wynosi 8420 m, a maksymalna przekracza 11 000 m, natomiast donośność w pionie wynosi do 7400 m.