AK-630 – radziecka morska armata CIWS
AK-630 to radziecka morska armata, znana jako CIWS (Close-In Weapon System). Jest to w pełni zautomatyzowane, sześciolufowe działko o kalibrze 30 mm, oparte na systemie Gatlinga.
System ten wykorzystuje sześciolufową armatę GSz-6-30, zaprojektowaną przez W. Griaziewa, jednak z dłuższą lufą (o długości 54 kalibrów) oraz wodnym chłodzeniem bloku luf. Dzięki tym rozwiązaniom, osiągnięto imponującą szybkostrzelność wynoszącą do 5000 strzałów na minutę, a możliwość oddania nieprzerwanej serii wynosi 400 wystrzałów. Działko samo w sobie jest lekkie, waży zaledwie 205 kg, jednak cała wieża ma masę 1800 kg; do tego dochodzi zapas amunicji (2000 nabojów) o wadze 1918 kg. Większe jednostki są w stanie przenosić dodatkowe 1000 nabojów, które można ręcznie doładować do magazynu wieży.
Główne przeznaczenie armaty to zwalczanie celów powietrznych, takich jak kierowane pociski rakietowe, samoloty oraz śmigłowce, a także niewielkich celów nawodnych. Armata może również być używana do niszczenia pozycji ogniowych na brzegu oraz do rozstrzeliwania min morskich.
Armata AK-630 była jednym z pierwszych systemów CIWS. Prototyp opracowano w 1964 roku, produkcję dział rozpoczęto w 1969 roku, a systemów radarowego naprowadzania – rok później. Testy całego systemu trwały aż do 1976 roku, kiedy to armata została wprowadzona do służby. W sumie wyprodukowano ponad 1000 zestawów AK-630 oraz zmodernizowanych wersji AK-630M, które trafiły na ponad 400 okrętów. W 1979 roku wprowadzono zmodernizowaną wersję AK-630M, w której płaski magazyn amunicji został zastąpiony bębnowym.
Kolejną wersją systemu był AK-630M1-2 Roj, który był wyposażony w dwa szybkostrzelne działka 30 mm, osiągające łączną szybkostrzelność 10 tys. strzałów na minutę, jednak nie został przyjęty do uzbrojenia.
Nowoczesnym rozwinięciem tego systemu jest zestaw AK-630M-2 Duet, który powstał na początku XXI wieku. Składa się on z dwóch sześciolufowych armat rotacyjnych AO-18, umieszczonych jedna nad drugą w nowoczesnej wieży. Kształt wieży oraz obudowy luf, z płaskimi nachylonymi powierzchniami, ma na celu ograniczenie skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego. Jako pierwsze korwety rakietowe projektu 21631 zaczęły korzystać z tego systemu, wchodząc do służby od 2015 roku. Jest on także stosowany na okrętach projektu 11711.
AK-630 w MW
- korwety rakietowe projektu 1241RE
- okręty rakietowe projektu 660M
- niszczyciel ORP „Warszawa”