Ajlabun (hebr. עיילבון, arab. عيلبون, Ailabun; oficjalna pisownia w ang. Eilabun) to samorząd lokalny znajdujący się w Dystrykcie Północnym w Izraelu.
Położenie
Miasteczko usytuowane jest w Dolinie Bejt Netofa, na południowy wschód od Jeziora Tyberiadzkiego, w odległości około 17 kilometrów na północny wschód od Nazaretu. W jego sąsiedztwie znajdują się miejscowości Bu’ejne Nudżejdat, Dejr Channa i Maghar, a także kibuc Lawi, moszawy Kefar Zetim i Tefachot, wioski komunalne Massad, Micpe Netofa, Awtaljon oraz Hararit, jak również wioska młodzieżowa Hodajot. Na południe od miasteczka znajduje się wojskowa baza szkoleniowa Havat haSzomer.
Demografia
Zgodnie z danymi Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych, w 2006 roku populacja miasteczka wynosiła 4,4 tys. mieszkańców, w tym 28,3% stanowili Arabowie muzułmanie, a 71,6% Arabowie chrześcijanie.
Rozkład wieku populacji (dane z 2006):
Źródło danych: Central Bureau of Statistics.
Historia
Pierwotnie w tym miejscu istniała żydowska osada Ajlabo (hebr. עיילבו), wspomniana w Talmudzie oraz Misznie, która najprawdopodobniej została zniszczona w I wieku. W średniowieczu żydowscy pielgrzymi odwiedzali grobowiec rabina Mattia ben Charasze. W 1596 roku w wiosce Ajlabun mieszkało 13 muzułmańskich rodzin, a w późniejszych latach osiedliła się tu znaczna liczba chrześcijańskich Arabów.
W trakcie I wojny izraelsko-arabskiej w 1948 roku, wioska była miejscem stacjonowania sił Arabskiej Armii Wyzwoleńczej. 30 października 1948 roku, podczas operacji Hiram, miała miejsce bitwa na obrzeżach Ajlabun, w wyniku której Izraelczycy stracili cztery pojazdy pancerne oraz sześciu rannych żołnierzy. Następnie izraelscy żołnierze wkroczyli do wioski, gdzie mieszkańcy przywitali ich białymi flagami. Negocjacje dotyczące poddania wioski prowadziło czterech lokalnych księży. Większość mieszkańców schroniła się w dwóch kościołach. Izraelczycy mieli żal, ponieważ miesiąc wcześniej w wiosce odbyła się procesja, podczas której niesiono głowy dwóch zabitych izraelskich żołnierzy. Żołnierze kazali mieszkańcom zgromadzić się na głównym placu. W trakcie wychodzenia z kościoła, zastrzelony został jeden starszy mężczyzna. Izraelski dowódca nakazał pozostałym (800 osobom) pieszo udać się do wioski Maghar, położonej 5 kilometrów na północ. Dowódca oraz dwóch żołnierzy oddzielili 17 młodych mężczyzn, z których 12 zostało rozstrzelanych, a pozostałych pięciu wykorzystano jako żywe tarcze do ochrony pojazdów opancerzonych i później wysłano do obozu jenieckiego. Mieszkańcy, po dotarciu do Maghar, zostali skierowani dalej do wioski Kafar Inan. W jej pobliżu zastrzelono kolejnego starszego mężczyznę, co podniosło liczbę ofiar cywilnych do 14 osób. Dalsza droga wysiedleńców prowadziła do wioski Farradijja, gdzie spędzili noc, a następnie do Mirun, gdzie pozostali przez trzy noce. Stamtąd wysiedleńcy zostali przetransportowani do wioski Rumajsz w Libanie. Masakra została udokumentowana w raporcie międzynarodowych obserwatorów UNTSO. Na wiosnę 1949 roku izraelskie władze zgodziły się na powrót mieszkańców do Ajlabun.
W 1959 roku wioska została podłączona do krajowego systemu wodociągowego, a w 1968 roku zyskała elektryczność. W 1973 roku Ajlabun uzyskało status samorządu lokalnego.
Edukacja
W miejscowości działa jedna szkoła podstawowa oraz jedno gimnazjum.
Gospodarka
Z danych Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych wynika, że w 2007 roku przeciętne wynagrodzenie w Ajlabun wynosiło 5 054 NIS, w porównaniu do średniej krajowej wynoszącej 6 743 NIS.
Komunikacja
Wzdłuż zachodniej granicy miasteczka przebiega droga nr 806, która prowadzi na północ do skrzyżowania z drogą nr 805 oraz dalej do miasteczka, lub na południe, skąd można dojechać do drogi ekspresowej nr 65 (Kaddarim-Hadera).