Aizobius sedi to gatunek chrząszcza należący do rodziny pędrusiowatych oraz plemienia Aplemonini. Występuje w zachodniej części Palearktyki, a jego dieta składa się głównie z rozchodników i rojników.
Taksonomia
Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w 1818 roku przez Ernsta Friedricha Germara, który nadał mu nazwę Apion sedi. W 1990 roku Miguel A. Alonso-Zarazaga przypisał go jako gatunek typowy nowemu rodzajowi Aizobius.
Morfologia
Jest to chrząszcz o długości ciała wynoszącej od 1,7 do 2,7 mm. Jego ubarwienie jest czarne, z delikatnym, stalowym lub ołowianym połyskiem na pokrywach. Oskórek pokryty jest słabo widocznymi, cienkimi, ciemnymi włoskami, które na międzyrzędach pokryw tworzą jeden lub dwa szereg.
Głowa charakteryzuje się płaskim czołem, na którym znajduje się około pięciu punktowanych bruzd, z wyraźną bruzdą środkową, nie szerszą ani głębszą od sąsiednich punktów. Z profilu ryjek ma lekko zakrzywioną krawędź grzbietową oraz niemal prostą krawędź dolną. U obu płci jest on nieco dłuższy od przedplecza, a jego wierzchołek jest lśniący; u samicy ryjek jest dłuższy i cieńszy niż u samca. Czułki są krótkie i grube, zakończone podługowato-owalnymi buławami.
Przedplecze jest znacznie szersze niż dłuższe, osiągając maksymalną szerokość w środkowej części, z wyraźnie zaokrąglonymi bokami i mocno wypukłym wierzchem, jest znacznie węższe od przedniego brzegu pokryw. Powierzchnia przedplecza jest matowa, pokryta drobnym mikrosiateczkowaniem oraz stosunkowo grubymi punktami. Głęboki i szeroki dołek przedtarczkowy ma lancetowaty kształt. Mała, płaska, naga tarczka ma natomiast okrągły kształt. Pokrywy, które są podługowato-owalne i najszersze tuż za środkiem, mają słabo zaznaczone barki. U samca wszystkie odnóża mają goleń nieuzbrojoną, a pierwszy człon stopy posiada niewielki kolec na spodzie w części wierzchołkowej.
Ekologia i występowanie
Owad ten preferuje suche miejsca. Jest oligofagiem roślinnym, żywiącym się głównie roślinami z rodziny gruboszowatych. Żeruje głównie na rozchodnikach, takich jak rozchodnik biały, ostry, ościsty, sześciorzędowy oraz wielki, a także na rojniku pajęczynowatym. Jego larwy, będące endofitofagami, rozwijają się wewnątrz łodyg i liści rośliny żywicielskiej, drążąc w nich wąskie i nieznacznie rozszerzające się, słabo rozgałęzione chodniki, które z zewnątrz objawiają się niewielkimi, podłużnymi zgrubieniami. Przepoczwarczenie odbywa się w kulistawym lub owalnym kokonie wewnątrz rośliny.
Jest to gatunek palearktyczny. W Europie występuje w takich krajach jak Wielka Brytania, Francja, Belgia, Luksemburg, Holandia, Niemcy, Szwajcaria, Liechtenstein, Austria, Włochy, Dania, Szwecja, Norwegia, Finlandia, Estonia, Łotwa, Litwa, Polska, Czechy, Słowacja, Węgry, Białoruś, Ukraina, Rumunia oraz w europejskiej części Rosji (na północ po Karelię). W Azji notowany jest w zachodniosyberyjskiej części Rosji, Gruzji, Armenii, Kazachstanie oraz Syrrii. W Afryce występuje w Algierii. W Polsce można go znaleźć głównie w południowej części kraju.
Przypisy
