Aivars Gipslis, znany również jako Айварс Гипслис (urodzony 8 lutego 1937 roku w Rydze, zmarł 13 kwietnia 2000 roku w Berlinie) był łotewskim szachistą, trenerem oraz dziennikarzem szachowym, który uzyskał tytuł arcymistrza w 1967 roku.
Kariera szachowa
W trakcie swojej kariery Gipslis zdobył tytuł mistrza Łotwy aż osiem razy (w latach 1955, 1956, 1957, 1960, 1961, 1963, 1964 i 1966). W okresie od 1958 do 1970 roku sześciokrotnie brał udział w finałach indywidualnych mistrzostw Związku Radzieckiego, osiągając najlepszy rezultat w 1967 roku w Tbilisi, gdzie zajął III miejsce. Dzięki temu osiągnięciu w tym samym roku wziął udział w turnieju międzystrefowym w Sousse, kończąc go na XIII pozycji.
Największym osiągnięciem turniejowym Gipslisa było zdobycie drugiego miejsca (za Leonidem Steinem, wspólnie z Miłko Bobocowem, Wasilijem Smysłowem i Michaiłem Talem, a przed Dawidem Bronsteinem, Lajosem Portischem, Borysem Spasskim, Jefimem Gellerem, Paulem Keresem, Miguelem Najdorfem, Tigranem Petrosjanem oraz Svetozarem Gligoriciem) w memoriale Aleksandra Alechina w Moskwie w 1967 roku. Dodatkowo podzielił pierwsze miejsca w Bad Liebenstein (1963, z Lwem Poługajewskim) oraz Peczu (1964, memoriał Lajosa Asztalosa, z Milko Boboczowem), a także wygrał turnieje w Vrnjackiej Banji (1975), Kalkucie (1979) oraz Jurmale (1987).
W trakcie swojej kariery miał okazję zmierzyć się z niemal wszystkimi ówczesnymi mistrzami świata, odnosząc zwycięstwa nad Anatolijem Karpowem i Wasilijem Smysłowem oraz remisując z Garrim Kasparowem.
Od 1963 roku był redaktorem łotewskiego czasopisma Šahs. W latach 60. i 70. XX wieku pełnił rolę trenera Michaiła Tala oraz Nony Gaprindaszwili, a także prowadził pięciokrotnie (w 1972, 1974, 1978, 1980 i 1982 roku) kobiece drużyny ZSRR podczas szachowych olimpiad.
Najwyższy ranking w swojej karierze osiągnął 1 lipca 1971 roku, uzyskując 2580 punktów, co uplasowało go na 19. miejscu na światowej liście FIDE oraz na 13. miejscu wśród radzieckich szachistów.
Odnosił także sukcesy w grze korespondencyjnej, zdobywając tytuł arcymistrza w tej formie szachów w 1996 roku.
Przypisy
Bibliografia
- W. Litmanowicz, J. Giżycki, „Szachy od A do Z”, tom I, Warszawa 1986, s. 296
- ChessBase Megabase 2008
Linki zewnętrzne