Airedale Terrier
Airedale terrier to rasa psa, która należy do grupy terierów, klasyfikowana w sekcji terierów wysokonożnych. Charakteryzuje się typem wilkowatym i fakultatywnie może brać udział w próbach pracy.
Rys historyczny
Rasa ta powstała w drugiej połowie XIX wieku w wyniku skrzyżowania otterhounda z wymarłym czarnym i podpalanym terierem. Na początku nosiła nazwę waterside terrier, później bingley terrier, a ostatecznie przyjęła obecną nazwę, która pochodzi od doliny rzeki Aire w hrabstwie Yorkshire. Nie ma jednoznacznych informacji na temat ras użytych do stworzenia airedale terrierów, jednak najczęściej wymienia się: otterhounda, black and tan terriera, collie oraz inne rasy terierów.
Zachowanie i charakter
Charakterystyczne dla tej rasy są: łatwość w uczeniu się, wysoka inteligencja oraz wrodzona miłość do wody, umiejętność pływania i nurkowania. Airedale terrier ma radosne usposobienie i jest zawsze gotowy do zabawy. Stanowi dobrego stróża i obrońcę. W procesie wprowadzania nawyków żywieniowych wymagana jest konsekwencja, ponieważ dorosłe psy mogą mieć niepohamowany apetyt i chętnie zjadają drobne przedmioty znalezione podczas spacerów.
Użytkowość
Początkowo airedale terriery były wykorzystywane do polowań na wydry, jednak dzięki swojej wszechstronności sprawdzają się w różnych dziedzinach myślistwa. Z uwagi na swój duży wzrost nie mogą być norowcami. W trakcie obu wojen światowych spełniały rolę psów sanitarnych oraz łącznościowych, a obecnie często współpracują z policją. Dzięki spokojnemu usposobieniu, które prawdopodobnie odziedziczyły po collie, szkolone są także na przewodników dla osób niewidomych. Dodatkowo, airedale terriery doskonale sprawdzają się w psich sportach wymagających dużej zwinności i posłuszeństwa, zaliczane są do psów obronnych.
Budowa
Airedale terrier jest psem o długiej głowie. Sztuką w hodowli było uzyskanie długiej i wąskiej głowy przy jednoczesnym zachowaniu solidnego kośćca. Idealny airedale powinien mieć grube, proste nogi, mocny korpus, głęboką klatkę piersiową oraz krótkie lędźwie. Jego sylwetka powinna być kwadratowa, ale z płynną linią górną szyi i tułowia, nie może być zbudowany wyłącznie z prostych linii. Powinien mieć długą szyję i krótki grzbiet, być mocny, ale nie za szeroki. Ogon musi być długi, prosty lub lekko wygięty, noszony pionowo, idealnie osadzony, jakby „stał na plecach”, z zarysem zadu widocznym za nim.
Wymagana jest doskonała kątowość kończyn oraz ich ruch. Airedale terrier porusza się w akcji z równoległymi kończynami, wyrzucając je daleko do przodu. Jego kłus jest rytmiczny i płynny, a krok odpowiednio długi, mimo że – jako terier – ma typowy galop. Uszy airedale’a nie mogą być ciężkie ani „ogarowate”, ale także te zbyt lekkie, „foksterierowate”, nie są akceptowane. Uszy mają kształt małych trójkątów z wyraźną krawędzią załamania. Oczy są małe, ciemne i bystre.
Umaszczenie
Umaszczenie airedale terriera to podpalane czarne lub szare w górnych partiach grzbietu, szyi, ogona i na uszach, a na reszcie ciała podpalane w odcieniu rudym. Dopuszczalne są małe białe znaczenia na piersi oraz tzw. osmalenia (ciemne znaczenia) na głowie i wokół szyi.
Zdrowie i pielęgnacja
Psy tej rasy nie gubią włosów, jednak wymagają regularnego trymowania. Airedale terrier jest odporny na niekorzystne warunki atmosferyczne i nie należy do ras szczególnie chorowitych. Najczęstsze problemy zdrowotne to dysplazja stawów, alergie skórne, choroby oczu oraz skręt żołądka.
Przypisy
Bibliografia
Alderton D., Wybierz psa dla siebie, P. Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7, OCLC 802562854
Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
Eva-Maria Krämer: Rasy psów, Oficyna Wydawnicza MULTICO Sp. z o.o., Warszawa 2003
Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001. ISBN 83-05-13030-4. Brak numerów stron w książce
[Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy]: Pies: poradnik dla miłośników. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2006. ISBN 83-7319-904-7.
Izabela Przeczek: Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7. Brak numerów stron w książce