Airco DH.6 to brytyjski samolot przeznaczony do szkolenia i treningu, który powstał w czasach I wojny światowej.
Historia
W miarę rozwoju lotnictwa pojawiła się potrzeba skonstruowania prostego i niedrogiego samolotu do wstępnego szkolenia pilotów, szczególnie w kontekście lotnictwa wojskowego. W firmie Aircraft Manufacturing Company Limited Geoffrey de Havilland stworzył projekt takiego samolotu, który zyskał oznaczenie DH.6.
Prototyp został ukończony na początku 1917 roku i okazał się dobrym oraz łatwym w obsłudze samolotem, idealnym do nauki pilotażu. W rezultacie rozpoczęto jego produkcję w zakładach Airco, a z uwagi na duże zapotrzebowanie, plany produkcyjne zostały przekazane także do innych wytwórni, takich jak Grahame-White Aviation Co. Ltd., Kingsbury Aviation C. Ltd., Harland & Wolff Ltd., Morgan & Co., Savages Ltd., Ransome, Sims & Jefferies Ltd., Gloucestershire Aircraft Co. Ltd. oraz Canadian Aeroplanes Ltd.. W tych zakładach zaczęto produkować samoloty z innymi silnikami niż te używane w Airco, co niewiele zmieniało ich parametry, jednak nie wpływało to na ich właściwości. Produkcja trwała także po zakończeniu I wojny światowej, przystosowana do potrzeb lotnictwa cywilnego. Łącznie w brytyjskich wytwórniach wyprodukowano 2948 samolotów tego typu, natomiast w Canadian Aeroplanes Ltd. zbudowano tylko jeden prototyp.
W 1921 roku sprzedano licencję na budowę tego samolotu do Hiszpanii, do zakładów Hispano-Suiza, gdzie powstało 60 egzemplarzy z silnikiem Hispano-Suiza 8 o mocy 141 KM.
Użycie w lotnictwie
Samoloty DH.6 były wykorzystywane do szkolenia pilotów w brytyjskich dywizjonach szkolnych oraz ośrodkach treningowych, a także w dwóch dywizjonach i ośrodku szkolnym lotnictwa australijskiego. Na koniec 1917 roku, około 300 samolotów przekazano brytyjskiemu lotnictwu marynarki wojennej, gdzie dostosowano je do lotów patrolowych nad morzem, przydzielając do 15 dywizjonów. Ich głównym zadaniem było patrolowanie wód przybrzeżnych Wielkiej Brytanii oraz zwalczanie niemieckich okrętów podwodnych. Samoloty te były wyposażone w ruchomy karabin maszynowy Lewis kal. 7,7 mm, umieszczony w tylnej kabinie, oraz mogły transportować ładunek bomb o masie 45 kg.
Po zakończeniu I wojny światowej, samoloty, które nadawały się do dalszego użytkowania, zostały sprzedane osobom cywilnym lub przekazane do lotnictwa cywilnego; łącznie sprzedano około 1000 egzemplarzy. Były używane jeszcze do początku lat trzydziestych. Samoloty posiadane przez Australię również trafiły w ręce prywatne.
Egzemplarze DH.6 wyprodukowane w Hiszpanii były wykorzystywane w szkołach lotniczych aż do lat trzydziestych.
Opis techniczny
Samolot DH.6 był dwupłatem o drewnianej konstrukcji kratownicowej. W przedniej części kadłuba znajdował się silnik, który mógł być jednym z trzech typów: R.A.F. 1A o mocy 91 KM, Curtiss OX-5 o mocy 91 KM lub Renault o mocy 81 KM; w wersji hiszpańskiej używano silnika Hispano-Suiza 8 o mocy 141 KM. Za silnikiem umieszczono kabinę załogi, gdzie z przodu znajdowało się miejsce dla pilota ucznia, a z tyłu dla instruktora lub obserwatora; w niektórych wersjach były też dwa miejsca z tyłu. Samolot miał klasyczne stałe podwozie z płozą ogonową.
Samolot nie był uzbrojony, jednak te przekazane dla marynarki wojennej otrzymały ruchomy karabin maszynowy Lewis kal. 7,7 mm zamontowany na stanowisku tylnym oraz zostały przystosowane do przewozu bomb o masie 45 kg, wykorzystywanych do zwalczania okrętów podwodnych.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Donald Hannah: De Havilland. Stamford: Key Publishing Ltd, 1982, s. 14, 61, 65. ISBN 0-946219-00-1. (ang.).
A.J. Jackson: De Havilland Aircraft Since 1909. Putnam Aeronautical Books, 1987, s. 86-96. ISBN 978-0-85177-802-0. (ang.).
J.M. Bruce: De Havilland Aircraft of World War One. Londyn: Arms and Armour, 1991, s. 54-61. ISBN 1-85409-069-0. (ang.).