Airco DH.5

Airco DH.5

Airco DH.5 to jednomiejscowy, dwupłatowy samolot myśliwski oraz rozpoznawczy z czasów I wojny światowej, który charakteryzuje się silnikiem umieszczonym z przodu oraz prostą ramą wykonaną z drewna, pokrytą płótnem i sklejką.

Maszyna została zaprojektowana przez Geoffreya de Havillanda, głównego inżyniera w firmie Airco. DH.5 był następcą myśliwca ze śmigłem pchającym, znanego jako Airco DH.2. Wprowadzenie tej konstrukcji umożliwiło opracowanie synchronizatora karabinu maszynowego, który pozwalał na strzelanie przez wirującą płaszczyznę śmigła. DH.5 stał się pierwszym brytyjskim samolotem wyposażonym w to urządzenie. W modelu tym zastosowano synchronizator Constantinescu, a dla lepszej widoczności z kabiny, górny płat został cofnięty w stosunku do dolnego, co odsłoniło górną półsferę nad kabiną pilota. Mimo iż nowa maszyna miała lepsze osiągi niż DH.2, to z powodu zbyt słabego silnika nie zdobyła uznania wśród pilotów. Dobra widoczność z kabiny sprawiała, że DH.5 był doskonałym samolotem do ataków na cele naziemne, zwłaszcza na piechotę ukrytą w okopach oraz gniazda karabinów maszynowych, jednak uzbrojenie w postaci jednego karabinu maszynowego Vickers kal. 7,7 mm okazało się niewystarczające.

W styczniu 1918 roku samoloty DH.5 zostały wycofane z frontu i przekwalifikowane do zadań szkoleniowych, a ich miejsce zajęły znacznie bardziej zaawansowane maszyny S.E.5.

Użytkownikami samolotów Airco DH.5 były następujące formacje:

• Australian Flying Corps
• Royal Air Force
• Royal Flying Corps