Airco DH.3 – brytyjski samolot bombowy z czasów I wojny światowej.
Historia
W odpowiedzi na niemieckie naloty bombowe na Londyn, w Wielkiej Brytanii rozpoczęto prace nad projektowaniem samolotów bombowych, które mogłyby przeprowadzać ataki na niemieckie ośrodki przemysłowe. W firmie Aircraft Manufacturing Company Limited Geoffrey de Havilland stworzył model, który nazwano DH.3.
Prototyp został ukończony na początku 1916 roku, a po oblocie w maju tego samego roku trafił do Centralnej Szkoły Lotniczej, gdzie przeprowadzono testy. W tym czasie opracowano drugi prototyp, oznaczony jako DH.3A, w którym zastosowano silniki o większej mocy oraz zmniejszono powierzchnię nośną, co miało na celu eliminację drgań i falowania skrzydeł. Testy wykazały poprawę właściwości lotniczych, co skłoniło do budowy dwóch kolejnych prototypów, które miały służyć jako wzór dla zamawianej przez brytyjskie lotnictwo serii 50 samolotów tego typu. Ostatecznie jednak wytwórnia zrezygnowała z produkcji tych maszyn na rzecz nowej konstrukcji Airco DH.10. W rezultacie lotnictwo anulowało kontrakt, co spowodowało wstrzymanie budowy rozpoczętych prototypów.
Użycie w lotnictwie
Samolot DH.3 był wykorzystywany jedynie do celów testowych i był eksploatowany w Centralnej Szkole Lotniczej brytyjskiego lotnictwa. Po zakończeniu testów, 7 czerwca 1917 roku, został zwrócony do wytwórni.
Opis techniczny
Samolot DH.3 był dwupłatem o konstrukcji drewnianej, z kratownicowym kadłubem. W przedniej części kadłuba znajdowała się gondola z miejscami dla załogi, w której z przodu znajdowała się kabina strzelca przedniego, a dalej – miejsce pilota, umieszczone pod skrzydłami, oraz miejsce dla strzelca tylnego, zlokalizowane za obrysem skrzydeł. Strzelcy byli wyposażeni w ruchome karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm. Samolot mógł transportować bomby o łącznej wadze 308 kg. Nad gondolą załogi, pod górnym płatem, umieszczono po obu stronach kadłuba dwa silniki, z których każdy napędzał jedno śmigło pchające. Kabiny załogi były odkryte. Podwozie było stałe i składało się z dwóch par kół – pierwsza znajdowała się bezpośrednio pod kadłubem, a druga pod dolnym skrzydłem; z tyłu umieszczono płozę ogonową.
Przypisy
Bibliografia
Donald Hannah: De Havilland. Stamford: Key Publishing Ltd, 1982, s. 11, 61, 65. ISBN 0-946219-00-1. (ang.).
A.J. Jackson: De Havilland Aircraft Since 1909. Putnam Aeronautical Books, 1987, s. 50-52. ISBN 978-0-85177-802-0. (ang.).
J.M. Bruce: De Havilland Aircraft of World War One. Londyn: Arms and Armour, 1991, s. 19-21. ISBN 1-85409-069-0. (ang.).