Airco DH.2 – Samolot Myśliwski z I Wojny Światowej
Airco DH.2 to jednomiejscowy, dwupłatowy samolot myśliwski, który powstał w czasie I wojny światowej. Jego unikalna konstrukcja polegała na umiejscowieniu silnika oraz śmigła za kabiną pilota, co sprawiało, że samolot „pchał”, a nie „ciągnął” w powietrzu. Powstanie tego modelu było odpowiedzią na potrzebę lekkiego, zwrotnego samolotu zdolnego do efektywnego wznoszenia.
Projekt samolotu został stworzony przez Geoffreya de Havillanda dla firmy Airco wiosną 1915 roku. Był to jego druga konstrukcja z pchającym śmigłem, bazująca na wcześniejszym modelu Airco DH.1, który był do niej bardzo podobny. Maszyna ta została zaprojektowana, aby stawić czoła myśliwcom firmy Fokker, które dominowały w powietrzu, dysponując lepszymi parametrami niż wszystkie samoloty aliantów. Z powodu braku synchronizatora dla karabinu maszynowego, DH.2 pełnił również rolę „rozwiązania zastępczego”.
Samolot wszedł do służby 1 czerwca 1915 roku, zasilając sześć dywizjonów. Postępy w technice lotniczej podczas wojny, w tym wprowadzenie synchronizatorów karabinów maszynowych przez Aliantów oraz niemieckich samolotów Albatros, sprawiły, że DH.2 stał się przestarzały. Mimo to, pozostał w użyciu do czerwca 1918 roku, wypełniając zadania obserwacyjne oraz eskortując bombowce.
Uzbrojenie DH.2 obejmowało ruchomy karabin maszynowy Lewisa. W tamtym czasie, wyższe dowództwo, w przeciwieństwie do pilotów, nie doceniało jeszcze korzyści płynących z celowania całym samolotem. W niektórych przypadkach montowano w samolotach prowizoryczne klamry blokujące karabin, które można było łatwo usunąć w czasie inspekcji.
Większość modeli DH.2 była napędzana silnikiem rotacyjnym Gnome Monosoupape o mocy 100 KM (75 kW), który cierpiał na problem zwany „cylindritis”, co skutkowało urywaniem się cylindrów w trakcie lotu. Późniejsze wersje zostały wyposażone w silnik Le Rhône o mocy 110 KM (82 kW).