Airco DH.10 Amiens to trzymiejscowy bombowiec, który powstał w okresie międzywojennym.
Historia
Prototyp tego samolotu zadebiutował w 1918 roku. DH.10 charakteryzował się drewnianą konstrukcją, pokrytą sklejką lub płótnem. Był to czterokomorowy dwupłatowiec, który wyposażono w sztywne tylne podwozie płozowe. Prototyp, nazwany Amiens Mk I, odbył swój pierwszy lot 4 marca 1918 roku. Napędzały go dwa tłokowe silniki rzędowe BHP, każdy o mocy 171,5 kW (230 KM), które były połączone z dwułopatowymi drewnianymi śmigłami pchającymi umieszczonymi za krawędzią spływu płata.
Drugi prototyp, oznaczony jako Amiens MK II, był wyposażony w dwa silniki Rolls-Royce Eagle VIII w układzie V, każdy o mocy 268,5 kW (360 KM). Te silniki napędzały dwułopatowe śmigła ciągnące, umieszczone na przedniej krawędzi natarcia płatów. Ta zmiana znacząco poprawiła osiągi samolotu, jednak do produkcji seryjnej wybrano amerykański silnik rzędowy Packard Liberty 12, również w układzie V, o mocy około 298 kW (400 KM). Ten napęd był także testowany w prototypie Amiens MK III.
Pierwsze zamówienia obejmowały 800 samolotów, a kolejne zwiększyły produkcję do 1275 egzemplarzy. Jednak dostawy bombowca Amiens Mk II napotkały poważne opóźnienia z powodu problemów w początkowej fazie rozwoju prototypu oraz trudności z produkcją i dostawami silników Liberty 12 z USA. Pierwsze maszyny zostały dostarczone w październiku 1918 roku, trafiając najpierw do 104 dywizjonu Samodzielnych Sił Bombowych, który był strategiczną formacją RAF-u we Francji. Dywizjon nie uzyskał jednak statusu operacyjnego do końca I wojny światowej.
Amiens Mk IIIA, znany wśród producentów jako DH.10A, był ulepszoną wersją Amiens Mk III. W tej wersji gondole silników zostały obniżone do górnej powierzchni dolnego płata, co miało na celu uproszczenie systemu podpór oraz zmniejszenie oporu. Oznaczenie DH.10B zarezerwowano dla cywilnej wersji samolotu, natomiast DH.10C nadano niewielkiej liczbie maszyn posiadających dwa silniki Eagle VIII o łącznej mocy 560 kW (750 KM). Zmiany te były wynikiem zakończenia dostaw silników Liberty. Do grudnia 1918 roku łączna produkcja samolotów DH.10 wyniosła 258 egzemplarzy.
Samoloty te były eksploatowane do 1923 roku w 60 dywizjonie, który pełnił służbę w Indiach, oraz w 216 dywizjonie, gdzie miały pionierską rolę w zakresie transportu powietrznego i poczty lotniczej między Kairem a Bagdadem.
Bibliografia
Chris Chant, Wielkie bombowce świata, Rok wydania: 2002, Wydawnictwo: Dom wydawniczy Bellona, ISBN 83-11-09372-5