Air New Zealand Cup 2006

Air New Zealand Cup 2006 to pierwsza edycja zreformowanych rozgrywek National Provincial Championship, które są mistrzostwami nowozelandzkich prowincji w rugby union. Jest to również trzydziesta pierwsza edycja tych zawodów w historii. Turniej odbył się w okresie od 28 lipca do 21 października 2006 roku.

W obecności około dwudziestu pięciu tysięcy kibiców, pierwszy tytuł od 1992 roku zdobył zespół Waikato. Richard Kahui został uznany za najlepszego zawodnika tej edycji.

Informacje ogólne

Nowozelandzki Związek Rugby (New Zealand Rugby Union) już w 2002 roku zapowiedział nadchodzące zmiany w organizacji rozgrywek, które miały wejść w życie po zakończeniu obowiązującego kontraktu mediowego w 2005 roku. Po dwóch latach prac, na początku czerwca 2005 roku zaprezentowano nowy model zawodów. Do najwyższej klasy rozgrywkowej zaproszono drużyny pierwszej dywizji z poprzedniego sezonu oraz trzy zespoły z dywizji drugiej. Przyjęto także wspólną aplikację związków Nelson Bays oraz Marlborough, które połączyły się, tworząc Tasman Rugby Union. Pozostałe regiony rywalizowały w amatorskiej Dywizji 1, nazwanej Heartland Championship. Wprowadzono również nowe trofeum, które zostało wykonane przez firmę Jens Hansen – Gold & Silversmith, znaną z produkcji Jedynego Pierścienia na potrzeby filmowej adaptacji powieści J.R.R. Tolkiena.

W grudniu 2005 roku ogłoszono podział na grupy oraz potwierdzono system rozgrywek. Czternaście drużyn zostało rozstawionych na podstawie wyników z poprzedniej edycji i rywalizowało w pierwszej fazie w systemie kołowym, dzieląc się na dwie grupy po siedem zespołów. Ze względu na nieparzystą liczbę drużyn, każda kolejka miała jednego uczestnika, który pauzował. Druga runda rozgrywek odbyła się w ciągu trzech tygodni. Czołowe trójki z każdej grupy awansowały do Top 6, zachowując zdobyte punkty, i rywalizowały z zespołami, z którymi nie grały w pierwszej fazie, aby ustalić rozstawienie przed ćwierćfinałami. Pozostałe osiem drużyn ponownie rywalizowało w systemie kołowym w dwóch grupach repasażowych, z których zwycięzcy awansowali do fazy pucharowej. Zwycięzca meczu otrzymywał cztery punkty, za remis przysługiwały dwa punkty, a porażka nie była punktowana. Zdobycie przynajmniej czterech przyłożeń lub przegrana różnicą nie większą niż siedmioma punktami premiowana była punktem bonusowym. W przypadku równej liczby punktów przy ustalaniu miejsc w grupie, brano pod uwagę kolejno: wynik bezpośredniego meczu tych drużyn, lepszą różnicę punktów zdobytych i straconych we wszystkich meczach grupowych, lepszą różnicę przyłożeń zdobytych i straconych, a na końcu rzut monetą. Faza play-off składała się z ćwierćfinałów, półfinałów i finału, które odbyły się na boisku drużyny wyżej rozstawionej. Zatwierdzony terminarz uległ niewielkim zmianom w maju 2006 roku, a sędziowie zostali wyznaczeni 4 lipca.

NZRU przed rozpoczęciem sezonu przyznał regionom dodatkowe łącznie 8 milionów NZD. Po uzyskaniu zgody rządu wprowadzono również limit płac (salary cap) w wysokości dwóch milionów NZD. Za jego przekroczenie regionalne związki byłyby karane w proporcji 3:1 przy pierwszym przewinieniu, a w przypadku recydywy relacja ta byłaby surowsza. Wprowadzono nowe stanowiska do egzekwowania tego limitu. W wyniku tych regulacji silniejsze zespoły, takie jak Auckland czy Canterbury, musiały zrezygnować z części zawodników. W pierwszej części zawodów drużyny nie mogły korzystać z powołanych do kadr reprezentacyjnych zawodników.