Aino, właściwie Aina Aleksandra Forsten z domu Rainio (urodzona 4 kwietnia 1885 roku w Maarii, według innego źródła w Abo, zmarła 27 listopada 1937 roku w Pietrozawodsku) była fińską działaczką socjalistyczną i komunistyczną, która w latach 1917-1918 pełniła funkcję deputowanej w parlamencie Finlandii. Została ofiarą wielkiej czystki w ZSRR.
Życiorys
Aino pochodziła z biednej rodziny chłopskiej i ukończyła jedynie szkołę podstawową. Pracę rozpoczęła w wieku 10 lat, najpierw pomagając w redakcji pisma „Aura”, a później ucząc się zawodu szwaczki. Wraz z bratem Jussim Rainio założyła spółdzielnię robotniczą w Abo. Od 1902 roku pracowała jako sprzedawczyni w Wyborgu. W 1904 roku wstąpiła do Socjaldemokratycznej Partii Finlandii. Brała aktywny udział w socjalistycznych manifestacjach w guberni Abo-Björneborskiej oraz działała w ruchu spółdzielczym i kobiecym. W 1909 roku poślubiła listonosza Karla Wernera Forstena. W 1917 roku została wybrana do fińskiego parlamentu z ramienia partii socjaldemokratycznej.
Podczas wojny domowej w Finlandii była członkinią Głównej Rady Robotniczej, najwyższego organu władzy utworzonego przez rewolucjonistów na terenach opanowanych przez czerwonych. W 1918 roku, po klęsce fińskich czerwonych, wyjechała z mężem do Rosji Radzieckiej. W tym samym roku wstąpiła do Komunistycznej Partii Finlandii. W latach 1918–1920 mieszkała w Piotrogrodzie, gdzie pracowała dla partii. W 1920 roku Forstenowie osiedlili się w Pietrozawodsku, gdzie Aino objęła stanowisko kierowniczki sekcji fińskiej w wydziale oświaty ludowej. W 1923 roku została kierowniczką rejonowego wydziału ochrony zdrowia w Uchcie. Od 1927 roku aktywnie uczestniczyła w ruchu kobiecym organizowanym przez władze radzieckie. W latach 1930–1936 pełniła funkcję dyrektorki dziewięcioklasowej szkoły z fińskim językiem wykładowym w Pietrozawodsku.
Aino Forsten stała się ofiarą stalinowskiej wielkiej czystki: w 1937 roku została aresztowana, skazana na śmierć przez trójkę NKWD dla Karelskiej Autonomicznej SRR i 27 listopada tego samego roku rozstrzelana. W 1955 roku podjęto decyzję o jej rehabilitacji.
Przypisy