Ailefroide
Ailefroide (3953 m n.p.m.) to szczyt znajdujący się w grupie górskiej Écrins w Alpach Delfinackich.
Masyw Ailefroide wznosi się w głównym grzbiecie grupy Écrins, który w tym miejscu ma kierunek południkowy, około 4 km na południe od szczytu Barre des Écrins. Stanowi on zwornik dla bocznej grani, która rozciąga się ku wschodowi i kończy się masywem Mont Pelvoux.
Grań masywu Ailefroide ma długość blisko 3 km i przyjmuje kształt dużego „rogalika”, wybrzuszonego ku północnemu zachodowi. Od strony południowej graniczy z przełęczą Col d’Ailefroide (3336 m n.p.m.), od północy przełęczą oddzielającą go od Pic de la Temple (3391 m n.p.m.), a od wschodu przełęczą Col du Glacier Noir (3481 m n.p.m.).
Zbocza masywu po stronie zachodniej opadają do doliny, gdzie znajdują się źródła potoku Vénéon, natomiast wschodnie i południowe, które tworzą wnętrze wspomnianego „rogalika”, są w dużej mierze pokryte lodowcem Glacier de l’Ailefroide i prowadzą do doliny potoku Celse Nière. Północne zbocza opadają bezpośrednio na lodowiec Glacier Noir.
W grani masywu wyróżniamy, idąc od południa: Ailefroide Occidentale (3953 m n.p.m., najwyższy wierzchołek), Ailefroide Centrale (3928 m n.p.m., wierzchołek zwornikowy), Pointe Fourastier (3907 m n.p.m.) oraz Ailefroide Orientale (3847 m n.p.m., znajdujący się w bocznej grani wschodniej).
Pierwsze zdobycie szczytu miało miejsce w 1870 roku, kiedy to William A. Coolidge i Margaret Brevoort wraz z przewodnikami Christianem i Ulrichem Almerami dotarli na szczyt.
Ailefroide to także nazwa niewielkiego przysiółka, który jest częścią komuny Pelvoux, położonego w dolinie Vallouise u południowo-wschodnich podnóży masywu Mont Pelvoux. Oprócz kilku zabudowań i małej kapliczki, znajduje się tam kemping, który latem cieszy się dużą popularnością wśród turystów górskich i alpinistów, stanowiąc bazę wypadową dla południowo-wschodniej części grupy górskiej Écrins.
Bibliografia
Ailefroide