Aiguilles d’Arves

Aiguilles d’Arves (w języku polskim Igły Arves) to zespół trzech wyraźnie zróżnicowanych szczytów, które przybierają formę imponujących, skalnych turni w masywie Arves, położonym w Alpach francuskich, na południe od Maurienne:

L’Aiguille Meridionale (Igła Południowa; 3514 m n.p.m.) – najwyższy szczyt masywu;
L’Auguille Centrale (Igła Centralna; 3513 m n.p.m.), oddzielona od L’Aiguille Meridionale przełęczą col de Gros Jean (3265 m);
L’Aiguille Septentrionale (Igła Północna; dwuwierzchołkowa: 3364 i 3358 m n.p.m., znana również jako Tête de Chat czyli Głowa Kota), oddzielona od L’Auguille Centrale przełęczą col des Aiguilles d’Arves (3163 m).

Położenie

Szczyty Igieł Arves znajdują się około pięćdziesięciu kilometrów na wschód od Grenoble, w masywie Arves, należącym do dorzecza Maurienne. Oddzielają one doliny Arvan na zachodzie i Valloirette na wschodzie. Tylko południowa igła przykrywa basen Oisans. Region ten leży na granicy departamentów Sabaudia i Alp Wysokich.

Historia

Centralny szczyt, L’Aiguille Centrale, został po raz pierwszy zdobyty przez braci Pierre’a Alexisa i Benoît Nicolasa Magnina, którzy pochodzili z pobliskiego Saint-Michel-de-Maurienne, 2 września 1839 roku. Na szczycie zbudowali oni kopiec z kamieni oraz pozostawili dwie sardyńskie monety pod skałą.

Szczyt południowy, L’Aiguille Meridionale, po raz pierwszy zdobyli szwajcarscy przewodnicy górscy Christian i Ulrich Almer, w towarzystwie amerykańskiego klienta W.A.B. Coolidge’a z Nowego Jorku. W latach 70. i 80. XIX wieku Coolidge dokonywał wielu pionierskich wejść na szczyty, głównie w Alpach Delfinackich. Wcześniej ta sama grupa zdobyła L’Auguille Centrale w 1874 roku, gdzie natknęli się na kopiec zbudowany przez braci Magninów, który jednak przypisali legendarnemu łowcy kozic. Dzień po zdobyciu L’Aiguille Meridionale, w 1878 roku, Benoît Magnin poinformował ich o swoim wcześniejszym wejściu, które miało miejsce 39 lat wcześniej.