Aiden Shaw (ur. 22 lutego 1966 w Londynie) jest brytyjskim pisarzem, muzykiem, modelem oraz byłym aktorem filmów pornograficznych dla dorosłych.
Życiorys
Wczesne lata
Urodził się w Harrow, dzielnicy Londynu, w irlandzkiej rodzinie katolickiej jako szóste z siedmiorga dzieci. Dorastał w Accrington w hrabstwie Lancashire w towarzystwie pięciu braci i dwóch sióstr. W wieku 14 lat zaczął ubierać się w „alternatywny” sposób, interesując się modą z nurtów nowego romantyzmu, punku oraz gotyku. W wieku 16 lat zapisał się na dwuletni kurs fundacji Creative Arts w Nelson & Colne College w Nelson, a następnie uzyskał dyplom na wydziale sztuk ekspresyjnych (sztuki widowiskowe i sztuki wizualne) na Uniwersytecie Sussex. Po tym spędził dwa lata w Manchester Youth Theatre. Następnie podjął studia na ówczesnej politechnice w Brighton (obecnie University of Brighton), ale po roku przeniósł się do Harrow College of Higher Education, gdzie studiował sztukę filmową, telewizyjną, fotografię i wideo. Po ukończeniu college’u przez pewien czas pracował w firmie The Oil Factory jako reżyser teledysków, w tym dla Dead Beat, projektu Petera Hooka, basisty New Order.
W wieku 16 lat miał swoje pierwsze doświadczenie seksualne z dziewczyną, a jako 18-latek zaczął uprawiać seks z mężczyznami. W wieku 22 lat z przyjacielem Markiem zaczął zajmować się prostytucją. W latach 80. regularnie odwiedzał londyński klub drag Kinky Gerlinky w Leicester Square. W tym samym czasie nawiązał współpracę z londyńskim kolektywem muzycznym prowadzonym przez australijskiego artystę performance, promotora klubu oraz projektanta mody Leigha Bowery’a, znanym jako The Offset.
Kariera w branży porno
Na początku lat 90. przeniósł się do Los Angeles, gdzie po spotkaniu z reżyserem filmów porno Chi Chi LaRue rozpoczął swoją karierę w gejowskim przemyśle pornograficznym. Wziął udział w ponad pięćdziesięciu filmach produkcji takich jak Falcon Studios, Catalina Video, Studio 2000 i Hot House, m.in. w Grand Prize (1992), Grease Guns (1993), The Backroom (1995) oraz New Pledgemaster (1995).
W 1992 roku zdobył nagrodę Adult Erotic Gay Video w kategorii „Najlepszy debiutant”, a w 1995 roku otrzymał nagrodę za najlepszą scenę seksu w filmie Grease Guns.
Pracował również jako escort. W 1997 roku zdiagnozowano u niego HIV. W kwietniu 1998 roku w Brukseli miał wypadek samochodowy, w wyniku którego zapadł w śpiączkę, przez jakiś czas był sparaliżowany i poruszał się na wózku inwalidzkim. W latach 2003-2004 powrócił do branży pornograficznej, występując w czterech kolejnych filmach.
W 2004 roku wziął udział w sesji zdjęciowej do albumu Timothy’ego Greenfielda-Sandersa pt. XXX: 30 Porn Star Photographs oraz w filmie dokumentalnym HBO Gwiazdy XXX – Portret intymny (Thinking XXX, 2004), obok takich postaci jak Gore Vidal i John Waters oraz gwiazd branży porno, w tym Sunrise Adams, Briana Banksa, Belladonny, Chloe Dior i wielu innych. Portrety Greenfielda-Sandersa były prezentowane w kwietniu 2005 roku w Santa Monica i na końcu 2005 roku w galerii sztuki współczesnej w Mediolanie.
Działalność poza przemysłem porno
Shaw angażował się w różne dziedziny, pracując jako redaktor nowojorskiego magazynu o projektowaniu wnętrz „Nest”, poeta, działacz na rzecz HIV, wokalista, producent, kompozytor oraz pisarz. W 1991 roku współpracował z nowojorskim artystą Markiem Beardem przy produkcji limitowanej publikacji Aiden, która zawierała portrety Shawa (głównie nagich i półnagich) z tekstem stworzonym przez Bearda i Shawa. W 1995 roku pozował dla artysty wizualnego Pierre et Gilles do obrazu Nocny kowboj (Midnight Cowboy).
Był na okładkach wielu magazynów, w tym kanadyjskiego „Stallion” (listopad 1992), „Advocate Men” (maj 1994), „Attitude” (luty 1998 i lipiec 2001), „Unzipped” (sierpień 2004) oraz „HIV Plus” (styczeń/luty 2010).
W 1996 roku napisał swoją pierwszą powieść pt. Brutal. W tym samym roku ukazał się zbiór jego wierszy zatytułowany If Language at the Same Time Shapes and Distorts Our Ideas and Emotions, How Do We Communicate Love? (Jeśli język jednocześnie kształtuje i zniekształca nasze idee i emocje, jak komunikować miłość?) wydany przez The Bad Press. Napisał również dwie powieści: Boundaries (1997) oraz Wasted (2001), a także autobiografię My Undoing (2006), w której szczerze porusza swoje życie jako gwiazda porno i prostytutka, uzależnienia od narkotyków (szczególnie metamfetaminy) oraz problem HIV. W 2007 roku uzyskał tytuł magistra kreatywnego pisania na Goldsmiths University of London, po czym wydał drugą autobiografię, Sordid Truths (2009).
W 1998 roku napisał teksty utworów i wyprodukował dwa albumy z muzyką alternatywną, występując jako główny wokalista zespołu „postapokaliptycznego” i „art-house-punk” o tej samej nazwie. W styczniu 2005 roku wyprodukował album Niny Silvert zatytułowany Nina Silvert does Aiden Shaw.
W 2011 roku ukończył szkolenie i podjął pracę jako wykwalifikowany nauczyciel języka angielskiego w Barcelonie.
W 2011 roku, w wieku 46 lat, rozpoczął karierę modela dla magazynu „GQ” w Berlinie. Wkrótce potem związał się z agencjami takimi jak Models 1 w Londynie, Success Models w Paryżu, Sight Management Studio w Barcelonie, Kult Models w Hamburgu, Why Not Model Management w Mediolanie oraz IMG w Nowym Jorku. Brał udział w kampaniach dla El Burgués, Breuninger oraz Giampaolo Sgura dla Hercules International. W 2013 roku został twarzą polskiej marki Bytom. Wziął udział w sesji zdjęciowej na jesień/zimę 2012 dla Dolce & Gabbana. W lutym 2013 roku jego zdjęcia ukazały się w chińskiej edycji „Elle”, a w kwietniu 2015 roku w polskiej edycji „Men’s Health”. Shaw był opisywany podczas kampanii na jesień/zimę 2014 przez nowozelandzką markę Working Style. W 2016 roku pracował dla międzynarodowych marek, takich jak Massimo Dutti. W 2017 roku pojawił się w kampanii The Rake z Tonym Wardem.
W latach 2014-2015 uczestniczył w zajęciach aktorskich w Actors Temple, AMAW (Anthony Meindl) oraz londyńskim The Actors Centre. Zagrał w filmie krótkometrażowym Sorapol: Immortal (2013) z narracją Stephena Fry’a. Wystąpił gościnnie w odcinku izraelskiego serialu Lehiyot Ita – „Noa’s Fan” (2013), jako frontman zespołu w brytyjskim dreszczowcu Kiss Kiss Bang Bang (2000), w roli Michaela w romantycznej komedii Love Life (2001) u boku Luke’a Gossa, a także jako modna osoba w komedii kryminalnej Absolutnie fantastyczne: Film (Absolutely Fabulous: The Movie, 2016) z Lulu, Gwendoline Christie i Jennifer Saunders. Zagrał również Kline’a w dreszczowcu psychologicznym Ogród Jolie (Jolie’s Garden, 2016), a także wystąpił jako Caesar w filmie Ręka kreatora (The Hand of the Creator, 2016) z Jerry Hall. W krótkometrażowym westernie Kto dorwie Ricka Rydera (Who Gets Rick Ryder, 2017), którego fabuła rozgrywa się w 1861 roku na początku amerykańskiej wojny secesyjnej, odegrał tytułową rolę demonicznego Ricka Rydera. W dramacie sensacyjnym The Take Down (2017) wystąpił jako Johnny. Był również reżyserem, scenarzystą i producentem filmów krótkometrażowych: But What About Me (2018) oraz Worse Than Family (2019).
Publikacje
Aiden Shaw: Brutal. Millivres Books, 1996. ISBN 1-873741-24-3. Brak numerów stron w książce.
Aiden Shaw: If Language at the Same Time Shapes and Distorts Our Ideas and Emotions, How Do We Communicate Love?. The Bad Press, 1996. ISBN 0-9517233-4-0. Brak numerów stron w książce.
Aiden Shaw: Boundaries. Brighton: Millivres Prowler Group, 1997. ISBN 1-873741-48-0. Brak numerów stron w książce.
Aiden Shaw: Wasted. Brighton: Millivres Prowler Group, 2001. ISBN 1-902852-34-6. Brak numerów stron w książce.
Aiden Shaw: My Undoing: Love in the Thick of Sex, Drugs, Pornography, and Prostitution. Nowy Jork: Carroll & Graf, 2006. Brak numerów stron w książce.
Aiden Shaw: Sordid Truths: Selling My Innocence for a Taste of Stardom. Alyson Books, 2009. ISBN 1-59350-137-4. Brak numerów stron w książce.
Nagrody i nominacje
Przypisy
