Aiden-Cooper to brytyjski zespół wyścigowy Formuły 1, założony przez Hugh Aidena-Jonesa, który rywalizował w trzech Grand Prix w sezonie 1962 z użyciem zmodyfikowanego modelu Cooper T59.
Historia
W 1962 roku Hugh Aiden-Jones, mechanik zespołu Anglo-American Equipe, otrzymał od właściciela zespołu, Louise’a Brydena-Browne’a, zgodę na stworzenie własnego samochodu wyścigowego. Jako bazę do konstrukcji modelu Aiden-Jones wybrał samochód Formuły Junior Cooper T59, napędzany silnikiem Climax FPF i wyposażony w pięciobiegową skrzynię biegów. Zmodyfikowany przez Aidena-Jonesa model T59 wyróżniał się spiczastym nosem oraz chłodnicami umieszczonymi w bocznych sekcjach, co było nowością w Formule 1.
Samochód zadebiutował podczas eliminacji, które nie były zaliczane do Mistrzostw Świata Formuły 1, a jego kierowcą był Ian Burgess. W Grand Prix Pau Burgess w kwalifikacjach uzyskał czas gorszy od Jima Clarka o niemal siedem sekund i ukończył wyścig na ósmym miejscu, tracąc pięć okrążeń do zwycięzcy. Niemniej jednak w kwalifikacjach osiągnął taki sam rezultat jak Jo Siffert (Lotus 21) i przewyższył takie zespoły jak Jo Schlesser (Cooper T51), Heinz Schiller (Porsche 718) oraz Maurice Caillet (Cegga-Maserati).
Kolejnym wyścigiem, w którym wziął udział Aiden-Cooper, była eliminacja BARC Aintree 200. Burgess startował z końca stawki, a w wyścigu przejechał mniej niż połowę dystansu, co skutkowało brakiem klasyfikacji. Dwa tygodnie później, w International Trophy, zakwalifikował się i ukończył wyścig na ostatniej pozycji, z dziewięcioma okrążeniami straty do zwycięzcy. Następnie Aiden-Jones i Burgess uczestniczyli w wyścigach o niższym prestiżu, w tym w Grand Prix Napoli, gdzie Burgess zajął piąte miejsce, ustępując jedynie dwóm fabrycznym kierowcom Ferrari (Willym Mairessem i Lorenzo Bandinim), a także Keithem Greene na Gilby i Carlo Abate na trzyletnim Porsche. W eliminacji 2000 Guineas na torze Mallory Park, gdzie startowali między innymi Jim Clark na Lotusie i John Surtees na Loli, Burgess zakwalifikował się na ósmym miejscu, uzyskując identyczny czas jak Masten Gregory (Lotus 18/21), ale w wyścigu finiszował na ostatniej pozycji.
Aiden-Cooper początkowo zgłosił się do Grand Prix Francji, jednak wycofał to zgłoszenie i uczestniczył w Grand Prix Solitude, gdzie Burgess zajął czwarte miejsce, ustępując Danowi Gurneyowi, Jo Bonnierowi oraz Trevorowi Taylorowi.
W Mistrzostwach Świata Formuły 1 Aiden-Cooper zadebiutował w Grand Prix Wielkiej Brytanii, w którym samochód został zmodyfikowany – chłodnice umieszczone z boku przeniesiono do przodu. Burgess zakwalifikował się na szesnastej pozycji, wyprzedzając Carela Godina de Beauforta, Tony’ego Shelly, Tony’ego Settembera, Jaya Chamberlaina i Wolfganga Seidela. Wyścig ukończył na dwunastym miejscu, tracąc prawie minutę do Settembera. W Grand Prix Niemiec Burgess ponownie zakwalifikował się na szesnastym miejscu, tym razem wyprzedzając szesnastu kierowców, a w wyścigu zajął jedenastą pozycję.
Dwa kolejne wyścigi Aidena-Coopera miały miejsce w Skandynawii, gdzie Burgess zajął piątą pozycję zarówno w Kanonloppet, jak i w Grand Prix Danii na Roskilderingu. Na Oulton Park International Gold Cup, w kwalifikacjach Burgess był piętnasty, tracąc ponad siedem sekund do Richiego Ginthera, jednak nie ukończył wyścigu z powodu uszkodzonego przewodu olejowego. Burgess wziął również udział w kwalifikacjach do Grand Prix Włoch, lecz z 25 czasem nie zakwalifikował się do wyścigu.
W tym okresie Aiden-Jones zaangażował się w projekty Hugh Powella dotyczące utworzenia fabryki Scirocco na rok 1963, co doprowadziło do zaprzestania prac nad projektem Aiden-Cooper.
Wyniki w Formule 1
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Mattijs Diepraam, Richard Armstrong: The prelude to Paul Emery’s last disaster. forix.com. [dostęp 2014-02-05]. (ang.).