Aichi M6A1 Seiran („Górska Mgła”) to japoński wodnosamolot o specjalnym przeznaczeniu, który służył jako bombowo-torpedowy podczas II wojny światowej.
Historia
Po atakach amerykańskiego lotnictwa na japońskie miasta w kwietniu 1942 roku, przeprowadzonych za pomocą bombowców B-25 Mitchell startujących z lotniskowców, japońskie dowództwo postanowiło zorganizować naloty odwetowe na cele w Stanach Zjednoczonych. Do tego zadania wybrano samoloty, które miały wystartować z pokładów okrętów podwodnych typu I-400.
Prace nad samolotem, który mógłby operować z pokładów okrętów podwodnych, rozpoczęła w czerwcu 1942 roku firma Aichi Kōkūki KK. Nowy samolot otrzymał oznaczenie Aichi M6A1 Seiran.
Początkowo projektowano go jako maszynę jednorazowego użytku, bez podwozia. Po wystrzeleniu z katapulty okrętu podwodnego i wykonaniu misji, miał wodować w pobliżu okrętu, co umożliwiłoby szybką ewakuację załogi. W trakcie dalszych prac zdecydowano się jednak na dodanie pływaków.
Pierwszy egzemplarz Aichi M6A1 Seiran został ukończony w listopadzie 1943 roku, a produkcja trwała aż do 1945 roku.
Stworzono również wersję szkoleniową o nazwie Aichi M6A1-K Nanzan (Południowa Góra), która była wyposażona w klasyczne podwozie. Po wystrzeleniu z okrętu podwodnego, samolot miał lądować na lądzie.
Łącznie wyprodukowano 28 samolotów, w tym:
- 8 prototypów M6A1 (10.1943 – 10.1944),
- 18 seryjnych M6A1 model 11 (10.1944 – 07.1945),
- 2 prototypy M6A1-K (1944).
Użycie
Zgodnie z planami japońskiego dowództwa, celem ataków miały być kluczowe obiekty, zwłaszcza śluzy Kanału Panamskiego. Było to szczególnie istotne po zakończeniu wojny w Europie w maju 1945 roku.
W lipcu 1945 roku zorganizowano jedną misję, podczas której 10 samolotów Aichi M6A1 Seiran z 631. Korpusu Powietrznego zostało umieszczonych na dwóch okrętach podwodnych typu I-400 z 1. Flotylli Okrętów Podwodnych. Niestety, do użycia samolotów nie doszło, ponieważ przed dotarciem okrętów do celu Japonia ogłosiła kapitulację.
Opis konstrukcji
Aichi M6A1 Seiran był dwumiejscowym, wolnonośnym dolnopłatem o całkowicie metalowej konstrukcji. Posiadał pływakowe podwozie zamontowane na wolnonośnych pylonach, które można było szybko montować lub demontować w zaledwie 2,5 minuty. Samolot był zaprojektowany tak, aby można go było przechowywać na pokładzie okrętu podwodnego.
Płat o trapezowym kształcie był zmechanizowany i mógł być składany do tyłu wzdłuż kadłuba w celu hangarowania. Składana była również część usterzenia. Samolot znajdował się w tunelu hangaru na wózku z hydraulicznymi siłownikami. Po wyciągnięciu z hangaru po torach stanowiących przedłużenie katapulty, siłowniki wózka ustawiały samolot w pozycji startowej, zwiększając kąt natarcia o 6,5º. Skrzydła rozkładały się hydraulicznie, a mechanicy dołączali do nich pylony i pływaki. Cały proces przygotowania samolotu do startu zajmował 6 minut.
Napęd stanowił silnik tłokowy, chłodzony cieczą, w układzie odwróconego „V” Aichi Atsuta 32, będący wierną kopią niemieckiego silnika Daimler-Benz DB 601A.
Przypisy