Ai Qing

Ai Qing (urodzony 16 grudnia 1910 w Jinhua w prowincji Zhejiang, zmarł 5 maja 1996 w Pekinie) był chińskim poetą, malarzem oraz więźniem politycznym, uznawanym za jednego z najważniejszych współczesnych poetów w Chinach.

Jego prawdziwe imię brzmiało Jiang Haicheng (蒋海澄) i pochodził z rodziny zamożnego posiadacza ziemskiego. W wieku osiemnastu lat rozpoczął naukę w akademii sztuk pięknych w Hangzhou. W latach 1929–1932 studiował we Francji, gdzie zgłębiał sztukę malarstwa Renoira i Van Gogha, awangardową poezję Majakowskiego (który miał znaczący wpływ na jego twórczość) oraz symbolizm Emila Verhaerena. Zainteresowania filozoficzne obejmowały myśli Kanta oraz Hegla.

Po powrocie do Szanghaju w 1932 roku, dołączył do Ligi Pisarzy Lewicowych i został uwięziony za sprzeciw wobec rządów Kuomintangu. Po uwolnieniu w 1935 roku, w czasie wojny z Japonią przebywał w Wuhanie, Guilinie oraz Chongqingu, pracując jako pisarz, redaktor i wykładowca.

W 1941 roku przeniósł się do Yan’anu i wstąpił do KPCh. Po 1949 roku pracował jako redaktor w czasopiśmie Literatura Ludowa, jednak w 1957 roku, po kampanii stu kwiatów, został oskarżony o bycie „elementem prawicowym” i w 1958 roku zesłany do pracy fizycznej na wsi w Mandżurii i Sinciangu. W 1966 roku został zesłany wraz z żoną i dziećmi do obozu pracy na obrzeżach pustyni Gobi. Dopiero po śmierci Mao w 1976 roku wrócił z rodziną do rodzinnego miasta.

Po zakończeniu rewolucji kulturalnej został zrehabilitowany – do 1978 roku nie mógł publikować swoich dzieł. Po rehabilitacji odbył dwie podróże do Francji, w 1980 i 1985 roku. Prezydent François Mitterrand odznaczył go Orderem Sztuki i Literatury I klasy. Pełnił funkcję wiceprezesa Związku Pisarzy Chińskich. Jego synowie to artysta Ai Xuan (ur. 1947), architekt Ai Weiwei (ur. 1957, projektant Stadionu Narodowego w Pekinie) oraz pisarz Ai Dan (ur. 1963).