Ahmet Temir
Ahmet Temir, właściwie Äxmät Räşit ulı Yarullin, tat. Әхмәт Рәшит улы Яруллин (ur. 14 listopada 1912 w Almietjewsku, zm. 10 kwietnia 2003 w Ankarze) był tureckim turkologiem o tatarskich korzeniach, działaczem narodowym na emigracji oraz publicystą. Był również wykładowcą akademickim i członkiem Komitetu Tatarskiego podczas II wojny światowej.
Życiorys
W 1926 roku Ahmet został wydalony z gimnazjum w Bugulmie, co skłoniło go do nielegalnego wyjazdu do Turcji, gdzie przyjął nowe nazwisko Ahmet Temir. Ukończył szkołę średnią w Trabzonie, a później liceum im. Haydara Paszy w Stambule. Następnie studiował na uniwersytecie w Ankarze, a w 1936 roku przeniósł się na uniwersytet w Berlinie. W czerwcu 1941 roku uzyskał stopień doktora na uniwersytecie w Hamburgu. Był zagorzałym zwolennikiem odbudowy państwa Idel-Ural.
Po ataku niemieckich wojsk na ZSRR 22 czerwca tego samego roku, rozpoczął współpracę z Niemcami, odwiedzając obozy jenieckie dla żołnierzy Armii Czerwonej w celu rekrutacji tatarskich żołnierzy do kolaboracyjnych jednostek wojskowych. W 1942 roku współtworzył Legion Tatarów Nadwołżańskich. Brał także udział w powołaniu w Berlinie, przy Ostministerium Alfreda Rosenberga, Komitetu Tatarskiego, w którym później zasiadał. W 1943 roku wrócił do Turcji, gdzie wstąpił do armii tureckiej. Po zakończeniu służby wojskowej skoncentrował się na działalności naukowej.
W latach 1952–1954 pełnił funkcję docenta i wykładał język tatarski na uniwersytecie w Hamburgu. W 1961 roku założył Instytut Badań nad Kulturą Turecką w Ankarze. Prowadził również wykłady na uniwersytetach w zachodniej Europie oraz tłumaczył publikacje na język turecki. W 1979 roku był ofiarą zamachu na swoje życie, przeprowadzonego przez tureckiego anarchistę. W latach 1981–1983 był profesorem na uniwersytecie w Moguncji.
