Ahmed III
Ahmed III (arab. أحمد الثال) (urodzony 30 grudnia 1673 – zmarł 1 lipca 1736 w Konstantynopolu) był sułtanem imperium osmańskiego w latach 1703–1730, a okres jego rządów znany jest jako era tulipanów.
Życiorys
Podstawą jego polityki zagranicznej było dążenie do utrzymania dobrych relacji z Anglią (od 1707 roku Wielką Brytanią) oraz Francją, które były zaniepokojone rosnącą potęgą Rosji w Europie Wschodniej.
W 1709 roku, podczas III wojny północnej, udzielił schronienia pokonanemu w bitwie pod Połtawą królowi Szwecji, Karolowi XII. Dzięki wsparciu dyplomacji francuskiej zażądał wycofania wojsk rosyjskich z Rzeczypospolitej. Po odmowie cara Piotra I, 20 listopada 1710 roku wypowiedział wojnę Rosji. Pokonana Rosja była zmuszona do podpisania w 1711 roku traktatu pruckiego, w którym oddała Osmanom Azow i zobowiązała się do nieingerowania w wewnętrzne sprawy Polski.
W latach 1716–1718 prowadził nieudane działania wojenne przeciwko Austrii i Wenecji, które zakończyły się utratą Belgradu, północnej Bośni oraz Serbii. 20 września 1730 roku został obalony w wyniku przewrotu pałacowego, w którym janczarzy wynieśli na tron jego bratanka Mahmuda I. Ahmed III zmarł sześć lat później.