Ahmed Mohamed Hassanein (urodzony 31 października 1889 w Kairze, zmarł 19 lutego 1946 tamże) był egipskim szermierzem oraz członkiem egipskiej drużyny olimpijskiej w latach 1920 i 1924.
Oficjalny raport z 1912 roku wymienia Ahmeda Mohameda Hassaneina jako reprezentanta Egiptu w indywidualnych zawodach w florecie oraz szpadzie, jednak nie dokonano rozróżnienia uczestników, a brak jest dowodów na to, że Hassanein rzeczywiście brał udział w tych zawodach. Niemniej jednak egipski Komitet Olimpijski, powstały w 1910 roku, uznaje go za swojego pierwszego olimpijczyka. Oprócz kariery w szermierce, był także dyplomatą, politykiem oraz odkrywcą geograficznym.
Biografia
Ahmed urodził się jako syn profesora Uniwersytetu Al-Azhar. Studiował na Balliol College, a następnie został korepetytorem dla władcy Egiptu, Faruka I, ucząc go języka arabskiego.
W 1923 roku, podczas wyprawy przez Pustynię Libyjską, Ahmed Hassanein przekroczył obszar broniony przez fundamentalistów Sanusijja. Jego pierwsza podróż prowadziła do Kufry, stolicy Sanusijja. W trakcie tej wyprawy niemal doszło do katastrofy, gdyż jego towarzyszka, Rosita Forbes, popełniła błąd w odczytaniu kompasu. W grudniu 1922 roku Hassanein rozpoczął nową wyprawę naukową z Sallum, podczas której rejestrował odległości, robił zdjęcia, zbierał próbki, prowadził dziennik oraz wchodził w interakcje z napotkanymi ludźmi, aby poznać ich tradycje, miejsca zamieszkania i zjawiska przyrodnicze. Udoskonalił położenie Kufry na mapach, a w kulminacyjnym punkcie swojej wyprawy odkrył nieznane dotąd źródła wody, znane jako zaginione oazy Dżabal al-Uwajnat i Dżabal Arkenu, które otworzyły nowe trasy przez Saharę z Kufry do Sudanu. W trakcie podróży dokumentował znaczące dzieła sztuki naskalnej.
W wrześniu 1924 roku jego raport został opublikowany w National Geographic Magazine, zawierający 47 zdjęć oraz mapę. Jego książka The Lost Oases została wydana w następnym roku w języku angielskim, a później również w arabskim i niemieckim. Prace Ahmeda Hassaneina, oparte na jego podróżach, obejmują m.in.: dokładną mapę nieznanego wówczas regionu, stworzoną przy użyciu technik astrofixingu i triangulacji, pisma o historii oraz tradycjach izolowanej sekty Sanusijja w Libii, szeroko publikowany pamiętnik, kolekcję geologiczną, a także tysiące zdjęć i godzin nagrań. W 1924 roku został uhonorowany tytułem beja oraz prestiżowym Złotym Medalem Założycieli Brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Geograficznego.