Ahmed Fakih
Ahmed Fakih (zm. przed 1252) był derwiszem oraz poetą z okresu seldżuckiego.
Informacje o jego życiu przetrwały głównie w formie legend, które były popularne wśród bektaszytów oraz w zakonie wirujących derwiszy aż do XVI wieku. Zgodnie z tymi opowieściami, Fakih był nauczycielem Rumiego i przewidział przyszłe wydarzenia w jego życiu. Dopiero na końcu swojego życia został derwiszem, wcześniej prowadząc życie świeckie i zyskując wielką sławę na dworach książęcych. Początkowo żył jako asceta w mieście, później jednak przeniósł się w góry, gdzie osiągnął stan ekstazy.
Jedynym znanym utworem literackim pozostawionym przez Ahmeda Fakiha jest Księga przeznaczenia (oryg. Çarhname), który stanowi najstarszy zabytek języka tureckiego z obszaru Anatolii. Istnieje możliwość, że jest to przekład lub adaptacja perskiego tekstu. W tym dziele autor porusza kwestie sensu życia ludzkiego oraz nawołuje do dbania o życie po śmierci, zachęcając do refleksji nad nadchodzącym sądem bożym, który czeka na każdego człowieka.
Bibliografia
S. Płaskowicka-Rymkiewicz, M. Borzęcka, M. Łabęcka-Koecherowa: Historia literatury tureckiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1971, s. 36-37.
