Ahmed Husein Deedat (ur. 1 lipca 1918 w Tadkeshwarze, zm. 8 sierpnia 2005 w Verulam) był południowoafrykańskim teologiem muzułmańskim o indyjskich korzeniach. Napisał ponad 20 publikacji, które zostały przetłumaczone na wiele języków, w tym afrykanerski, amharski, arabski, bengalski, chiński, francuski, indonezyjski, japoński, malajski, niderlandzki, norweski, rosyjski, urdu oraz zulu.
Życiorys
W 1927 roku, wraz z ojcem Huseinem, wyemigrował do Związku Południowej Afryki, podczas gdy jego matka Fatima pozostała w Indiach, gdzie zmarła w 1930 roku. Uczył się w Sastri College w Durbanie, jednak w wieku 16 lat musiał przerwać naukę z powodów finansowych. Pracował w sklepie meblowym, jednocześnie samodzielnie studiując islam. W 1942 roku wygłosił swoje pierwsze publiczne wystąpienie dotyczące islamu, a w latach 1949-1952 przebywał w Pakistanie, gdzie pracował w fabryce tekstylnej. Po powrocie do Południowej Afryki dołączył do Arabic Study Circle.
17 marca 1957 roku, razem z Gulamem Huseinem Vankerem, założył Islamic Propagation Centre, które miało na celu prowadzenie działalności misyjnej oraz organizowanie wykładów i debat na temat islamu. Od lat 80. debaty te były transmitowane. Deedat stworzył również As-Salam Center – instytucję kształcącą muzułmańskich teologów. Islamic Propagation Centre otworzyło swoje oddziały w Arabii Saudyjskiej, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii oraz Zjednoczonych Emiratach Arabskich. W 1985 roku Deedat zarejestrował Islamic Propagation Centre jako organizację non-profit.
Deedat był zaangażowany w liczne debaty z przedstawicielami chrześcijaństwa i hinduizmu. W 1984 roku napisał kilka listów do papieża Jana Pawła II, w których starał się o spotkanie w Bazylice św. Piotra, jednak do rozmowy nie doszło z powodu odmowy papieża. W maju 1989 roku podpisał umowę z telewizją M-Net, która miała emitować reklamy promujące Koran. Te działania spotkały się z krytyką niektórych południowoafrykańskich ulemów, dla których misyjna działalność skierowana do osób niewierzących była nieakceptowalna.
W 1996 roku przeszedł udar, który spowodował, że do końca życia był sparaliżowany. Zmarł 8 sierpnia 2005 roku na skutek niewydolności nerek.
Wybrane prace naukowe
- Crucifixion or Cruci-Fiction?
- What the Bible says about Muhammad (1976)
- What was the Sign of Jonah? (1976)
- Who Moved the Stone? (1977)
- Resurrection or Resuscitation? (1978)
- Is the Bible God’s Word? (1980)
- From Hinduism to Islam (1987)
- Arab and Israel – Conflict or Conciliation? (1989)
- 50000 Errors In The Bible (1991)
- Alcohol in Christianity and Islam (1992)
- Ikhtifa’a Lafth Al-Jalalah (1993)
- Muhammed The Greatest (1993)
- The Choice: Islam and Christianity (1993)
Spotkania
- listopad 1984 – spotkanie z premierem Malezji Mahathirem bin Mohamadem,
- październik 1987 – spotkanie z prezydentem Pakistanu i generałem Muhammadem Zią ul-Haqiem,
- grudzień 1987 – spotkanie z prezydentem Malediwów Maumunem Abdulem Gajumem,
- 1989 – spotkania z prezydentem Egiptu Husnim Mubarakiem, saudyjskim księciem i astronautą Sultanem ibn Salmanem Al Su’udem, królem Arabii Saudyjskiej Fahdem ibn Abd al-Azizem Al Su’udem oraz byłym prezydentem Ugandy Idi Amim Aminem.
Poglądy i kontrowersje
Deedat wyraził poparcie dla irańskiej rewolucji islamskiej z 1979 roku oraz odwiedził Iran w 1982 roku z okazji 3. rocznicy rewolucji. Krytycznie oceniał prezydenta Iraku Saddamę Husajna i potępił inwazję Iraku na Kuwejt.
Jego publikacja From Hinduism to Islam z 1987 roku, w której krytykował hinduskie wierzenia, spotkała się z negatywną reakcją zarówno południowoafrykańskich wyznawców hinduizmu, jak i islamu; Islamic Council of South Africa potępił jego działania. Inna jego praca – Arab and Israel – Conflict or Conciliation? z 1989 roku – została skrytykowana przez South African Jewish Board of Deputies, która oskarżyła Deedata o szerzenie antyizraelskiej propagandy. Publikacja zawierała zdjęcie Palestynki próbującej odebrać swoje dziecko z rąk izraelskich żołnierzy.
W 1994 roku we Francji wprowadzono zakaz sprzedaży i dystrybucji prac Ahmeda Deedata z powodu ich antyzachodniego i antysemickiego charakteru.
Nagrody
W 1986 roku jako pierwszy Południowoafrykańczyk otrzymał Nagrodę Króla Fajsala.
Życie prywatne
W 1940 roku ożenił się z Hawą Gagnat, z którą miał dwóch synów, Ebrahima i Yusufa oraz córkę Rukayyę.