Ahman w wierzeniach mormonów
Ahman to jedno z imion Boga Ojca w wierzeniach ruchu Świętych w Dniach Ostatnich, znanego również jako mormonizm. Pochodzenie tego imienia jest osadzone w mormońskich pismach świętych i ma swoje korzenie w języku adamowym. Zostało ono poddane analizom teologicznym przez mormońskich uczonych oraz utrwalone w kulturze i tradycji mormonów. Imię to pojawia się także w kontekście szerszym, poza Kościołem Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.
Geneza i źródła
Ahman to imię, które rzekomo zostało zachowane w czystym i nieskalanym języku adamowym, uznawanym za uniwersalny prajęzyk w mormońskiej teologii. Imię to jest wymienione w pismach świętych ruchu Świętych w Dniach Ostatnich, szczególnie w Naukach i Przymierzach (rozdziały 78. i 95.). Pochodzi z objawienia, które Joseph Smith otrzymał 1 marca 1832 roku, a które zawiera fragmenty tego czystego, uniwersalnego języka.
Prawdopodobne odniesienie do Ahmana można znaleźć w wersecie 57. rozdziału Księgi Mojżesza, która jest częścią Perły Wielkiej Wartości, gdzie Bóg Ojciec określany jest mianem „człowieka świętości”. Zauważono, że terminy te są albo identyczne, albo przynajmniej bardzo podobne znaczeniowo. Dlatego w mormońskiej teologii często przywołuje się to słowo w kontekście omawiania natury Boga jako wywyższonego człowieka posiadającego ciało fizyczne.
W mormońskiej teologii
Mimo że w kulturze Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich teologia często traktowana jest z pewnym dystansem z powodu przywiązania do doktryny ciągłości objawienia, spekulacje dotyczące Ahmana zdołały zyskać uznanie w mormońskim dyskursie. Bruce R. McConkie, członek Kworum Dwunastu Apostołów i ekspert w zakresie mormońskiej doktryny, zauważył, że imię to przypomina imię jednego z głównych staroegipskich bogów, Amona, oraz że w judaizmie, innych Kościołach chrześcijańskich i islamie używa się uroczystej formuły „amen”. Dodał, że istnieje możliwość, iż termin ten, mimo że w zmienionej formie, mógł być zachowany w różnych religiach. Zauważono także podobieństwo do formuły „amen” w związku z wersem 14. rozdziału trzeciej Apokalipsy św. Jana.
W mormońskiej tradycji i kulturze
Imię Ahman można dostrzec także w nazwie Adam-ondi-Ahman, miejsca w hrabstwie Daviess w stanie Missouri, do którego Adam miał się udać po opuszczeniu ogrodu Eden. Imię to zostało również uwiecznione w kulturze Świętych w Dniach Ostatnich, m.in. w hymnie autorstwa W.W. Phelpsa, opublikowanym w pierwszym mormońskim śpiewniku w 1835 roku. Hymn autorstwa Elizabeth Ann Smith Whitney, który jest podobny w formie i treści do utworu Phelpsa, stanowi kolejny przykład obecności tego imienia we wczesnej mormońskiej kulturze.
W innych denominacjach ruchu Świętych w Dniach Ostatnich
Imię Ahman, będące integralną częścią szerszej mormońskiej historii, pojawia się także w kontekście innych grup, które odnajdują swoje korzenie w religijnej działalności Josepha Smitha. Warren Jeffs, prezydent-prorok Fundamentalistycznego Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, używał frazy „Son Ahman” w dokumentach kierowanych do amerykańskich mediów oraz bibliotek. Ponadto, pierwotna nazwa „Sons Ahman Israel” odnosi się do niewielkiej wspólnoty, która łączy w swoich wierzeniach mormonizm z elementami gnostyckimi, w tym manichejskimi.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Richley H. Crapo. Grass-Roots Deviance from Official Doctrine: A Study of Latter-Day Saint (Mormon) Folk-Beliefs. „Journal for the Scientific Study of Religion”. 26 (4), s. 465–485, 1987. Society for the Scientific Study of Religion. ISSN 1468-5906.
Robert L. Millet. Teaching Legacy: Joseph Fielding McConkie No Compromise with Truth. „Religious Education Review”. 13 (1), s. 10–14, 2014. Brigham Young University, Religious Studies Center.
Louis C. Zucker. Joseph Smith as a Student of Hebrew. „Dialogue: A Journal of Mormon Thought”. 3 (2), s. 41–55, 1968. Dialogue Foundation. ISSN 1554-9399.