Ahmadou Kourouma (ur. 24 listopada 1927 w Boundiali, zm. 11 grudnia 2003 w Lyonie) był francuskojęzycznym pisarzem pochodzącym z Wybrzeża Kości Słoniowej.
Życiorys
Kourouma przyszedł na świat 24 listopada 1927 roku w Boundiali. Pochodził z grupy etnicznej Malinke, której język znalazł odzwierciedlenie w jego twórczości. W dzieciństwie mieszkał w Gwinei, a następnie uczył się w szkole średniej w Bamako w Mali. Został powołany do francuskiego wojska i brał udział w kampaniach wojskowych w Indochinach w latach 1950–1954. Studiował matematykę w Paryżu i Lyonie oraz ożenił się z Francuzką. W tym czasie wstąpił do partii komunistycznej.
Po uzyskaniu niepodległości przez Wybrzeże Kości Słoniowej w 1960 roku, wrócił do ojczyzny, jednak szybko zyskał wrogów w rządzie Félixa Houphouëta-Boigny’ego, co doprowadziło do jego aresztowania w 1963 roku. Zadebiutował w 1968 roku powieścią Fama Dumbuya, najprawdziwszy Dumbuya na białym koniu, która stanowiła satyrę na współczesną politykę afrykańską oraz krytykę europejskiego kolonializmu. Po wygnaniu z kraju osiedlił się w Algierii, gdzie przebywał do 1969 roku. Następnie przez pewien czas piastował różne stanowiska administracyjne w Kamerunie i Togo, aż w końcu wrócił do Wybrzeża. W 2002 roku, z powodu zamieszek w kraju, wyjechał do Lyonu, gdzie zmarł 11 grudnia 2003 roku.
Kourouma był jednym z najbardziej znanych frankofońskich pisarzy afrykańskich we Francji, gdzie nadano mu przydomek „afrykański Wolter”. Otrzymał wiele wyróżnień, w tym nagrody Nouveaux Droits de l’Homme oraz Prix Renaudot.
Twórczość
Książki dla dzieci
- Yacouba, chasseur africain (1998)
- Le Chasseur, héros africain (1999)
- Le Griot, homme de parole (1999)
- Le Prince, homme de pouvoir (2000)
- Le Forgeron, homme de savoir (2000)
Powieści
- Soleils des indépendances (1968), pol. Fama Dumbuya, najprawdziwszy Dumbuya na białym koniu, Zbigniew Stolarek (tłum.). Państwowy Instytut Wydawniczy, 1975. Brak numerów stron w książce
- Monnè, outrages et défis (1990)
- En attendant le vote des bêtes sauvages (1994)
- Allah n’est pas obligé (2000)
- Quand on refuse on dit non (2004), pośmiertnie
Sztuki
- Le diseur de vérité (1998)
Źródło
Przypisy