Ahmad-i Chani

Ahmad-i Chani, znany jako ئه‌حمه‌د خانی’ (Ehmedê Xanî), urodził się w 1650 roku, a zmarł w 1707 roku. Był to kurdyjski prozaik, poeta, astronom oraz filozof. Prowadził nauczanie języka kurdyjskiego, jednocześnie posługując się płynnie językiem arabskim i perskim. W swoich utworach często przedstawiał Kurdystan z XVI wieku.

Chani jest autorem pierwszego w historii słownika języka kurdyjskiego dla dzieci, zatytułowanego Nûbihara Biçûkan, który został opublikowany w 1683 roku. Jego najważniejszym dziełem jest natomiast narodowa epopeja Mem û Zîn, stworzona na podstawie licznych ustnych przekazów kurdyjskiej literatury oralnej. Utwór ten opowiada o romantycznej relacji między dziewczyną (Zin) a chłopakiem (Mem), którzy mimo miłości nie mogą być razem. Historia ta często porównywana jest do Romea i Julii.

Chani napisał także książkę Eqîdeya Îmanê, będącą połączeniem poezji i prozy, w której podejmuje próbę wyjaśnienia pięciu filarów islamu.