Ahmad al-Mir (urodzony w 1920 lub 1921 roku w Masjafie) był syryjskim wojskowym oraz jednym z kluczowych organizatorów zamachu stanu w Syrii w 1963 roku.
Życiorys
Al-Mir był ismailitą. Jego dziadek, emir Mahmud, w czasach przynależności Syrii do Imperium Osmańskiego pełnił funkcję komendanta twierdzy w Masjafie i posiadał ziemie przyległe do miasta. Jego ojciec, Mulhim, odziedziczył te dobra, jednak w 1920 roku został wywłaszczony przez francuskie władze mandatowe. W chwili narodzin Ahmada rodzina znajdowała się w trudnej sytuacji finansowej. Po powstaniu Zjednoczonej Republiki Arabskiej, podobnie jak wielu innych syryjskich oficerów, został przydzielony do służby w Egipcie. W 1960 roku, będąc majorem stacjonującym w Kairze, dołączył do tajnego Komitetu Wojskowego Partii Baas, którym kierował wtedy Muhammad Umran. Wraz z nim do organizacji weszli Salah Dżadid, Hafiz al-Asad, Abd al-Karim al-Dżundi, Usman Kanan oraz Munir al-Dżirudi. Al-Mir znalazł się w ścisłym kierownictwie Komitetu, obok Umrana, Dżadida, al-Asada i al-Dżundiego jeszcze w tym samym roku.
W marcu 1963 roku wziął udział w zamachu stanu, po którym partia Baas przejęła autorytarną władzę w Syrii. Pozostał członkiem legalnie działającego Komitetu Wojskowego partii (aż do jego likwidacji w 1965 roku). W listopadzie 1963 roku objął dowództwo 70 Brygady Pancernej, która stacjonowała w Al-Kiswie. Wspierał Salaha Dżadida oraz jego radykalną frakcję partii Baas w walce o wpływy w Syrii przeciwko generałowi Aminowi al-Hafizowi, przewodniczącemu Narodowej Rady Dowództwa Rewolucji. W lutym 1966 roku radykalne skrzydło z Dżadidem i Hafizem al-Asadem na czele przeprowadziło drugi zamach stanu, po którym zdobyli władzę. Po tym przewrocie al-Mir objął stanowisko przewodniczącego biura ds. oficerów w syryjskich siłach zbrojnych. Brał udział w wojnie sześciodniowej, dowodząc jednym z odcinków frontu na wzgórzach Golan. Po klęsce Syrii stracił swoje stanowisko. We wrześniu 1967 roku dołączył do Przywództwa Narodowego syryjskiej partii Baas, opowiadając się w narastającym sporze między Dżadidem a Hafizem al-Asadem za tym pierwszym.
W listopadzie 1968 roku został ambasadorem Syrii w Hiszpanii.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Batatu H., Syria’s Peasantry, the Descendants of Its Lesser Rural Notables, and Their Politics, Princeton University Press, Princeton 2012, ISBN 978-1-4008-4584-2
van Dam N.: The Struggle for Power in Syria. Politics and Society under Asad and the Ba’ath Party. London: I. B. Tauris, 2011. ISBN 978-1-84885-760-5.
