Ahmad al-Aradż
Ahmad al-Aradż (arab. أبو العباس أحمد الأعرج بن محمد المهدي = Abu al-Abbas Ahmad al-Aradż ibn Muhammad al-Mahdi) był szejkiem rodu Sadytów w latach 1517–1544 oraz synem szejka Abu Abdullaha Muhammada al-Kaima.
Przywództwo i ekspansja
Po śmierci ojca w 1517 roku, Ahmad al-Aradż wspólnie z bratem Muhammadem asz-Szajchem objął przywództwo nad rodem Sadytów. Po umocnieniu swojej pozycji w południowym Maroku, rozpoczęli walkę przeciwko Wattasydom oraz Portugalczykom, którzy dążyli do przejęcia marokańskich portów. W 1524 roku Ahmad zdobył Marrakesz i podporządkował sobie berberskie plemiona z gór Atlas. Od tego momentu, południe Maroka znajdowało się pod kontrolą Sadytów, z Ahmadem al-Arudżem w Marrakeszu i Muhammadem asz-Szajchem w Tarudant.
Walki o władzę
Próby zdobycia Fezu w kolejnych latach nie przyniosły sukcesu, jednak bracia zdołali wypędzić Portugalczyków z Agadiru i dodatkowo umocnić swoją władzę na południu. W 1544 roku doszło jednak do konfliktu między braćmi o władzę, w wyniku którego Ahmad al-Aradż został zmuszony do ucieczki do Wattasydów. Tam wsparł Abu Hassuna – stryja ostatniego wattasydzkiego sułtana Abu al-Abbasa Ahmada – lecz nie zdołał powstrzymać ekspansji swojego brata, który w 1549 roku ostatecznie zdobył Fez i ogłosił się sułtanem Maroka. Ahmad al-Aradż wraz z Abu Hassunem, przy wsparciu Osmanów, chwilowo odzyskali miasto w 1554 roku, jednak jeszcze w tym samym roku Muhammad asz-Szajch powrócił na tron.
Bibliografia
Ulrich Haarmann: Geschichte der Arabischen Welt. Herausgegeben von Heinz Halm. 4. überarbeitete und erweiterte Auflage. C. H. Beck, München 2001, ISBN 3-406-47486-1 (Beck’s historische Bibliothek).