Ahenobarbus

Ahenobarbus (łac. ahenus – miedziany oraz barba – broda; Miedzianobrody) to przydomek jednej z dwóch głównych linii rzymskiego rodu plebejskiego Domicjuszów.

Zgodnie z legendą, Dioskurowie ogłosili protoplaści rodu, Lucjuszowi Domicjuszowi, zwycięstwo Rzymian nad Latynami w 496 r. p.n.e. nad jeziorem Regillus. Aby potwierdzić prawdziwość swoich słów, uderzyli w jego czarną brodę i włosy, które natychmiast przekształciły się w rude.

Sprawdź drzewo genealogiczne Domicjuszy Ahenobarbów.

Osoby z rodu Domicjuszy Ahenobarbów

Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus k. 192
Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus k. 162
Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus k. 122
Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus k. 96
Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus k. 94
Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus zm. 82
Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus k. 54
Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus konsul w 32 p.n.e.
Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus konsul w 16 p.n.e.
Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus konsul w 32 n.e.

Domicja

Domicja Lepida
Neron

Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus k. 192

Gnaeus Domitius Ahenobarbus był politykiem rzymskim; pełnił funkcję edyla plebejskiego w 196 r. p.n.e., zbudował świątynię Fauna na wyspie na Tybrze, która została otwarta w czasie jego pretury w 194 r. p.n.e. Został konsulem w 192 r. p.n.e. Wysłany przeciwko celtyckiemu plemieniu Bojów, początkowo poniósł porażkę, jednak pozostał w ich kraju na kolejny rok i ostatecznie ich pokonał. W 190 r. p.n.e. był legatem w wojnie przeciwko Antiochowi Wielkiemu.

Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus k. 162

Gnaeus Domitius Ahenobarbus, syn konsula z 192 r. p.n.e., w 172 r. p.n.e. jako młody mężczyzna został wybrany na pontifeksa. W 169 r. p.n.e. wysłano go jako jednego z trzech komisarzy do Macedonii. Ponownie w 167 r. p.n.e. został jednym z dziesięciu komisarzy odpowiedzialnych za uregulowanie spraw w Macedonii. W 162 r. p.n.e., gdy konsulowie zrezygnowali z powodu błędów w auspicjach przy wyborach, został wybrany konsulem zastępczym wraz z Korneliuszem Lentulusem.

Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus k. 122

Gnaeus Domitius Ahenobarbus był konsulem w 122 r. p.n.e. oraz cenzorem w 115 r. p.n.e. Jako prokonsul pokonał galickie plemiona Arwernów i Allobrogów, zdobywając prawo do tryumfu. Był również budowniczym drogi via Domitia oraz fundatorem kolonii rzymskiej w Narbo (dzisiejsze Narbonne), która od 118 roku stała się stolicą rzymskiej prowincji Galli Narbońskiej (Gallia Narbonensis).

Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus k. 96

Gnaeus Domitius Ahenobarbus, syn konsula z 122 r. p.n.e., był rzymskim politykiem. Pełnił funkcję trybuna ludowego w 104 r. p.n.e.; od 103 r. p.n.e. był najwyższym kapłanem (pontifex maximus); a w 96 r. p.n.e. został konsulem oraz cenzorem w 92 r. p.n.e.

Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus k. 94

Lucius Domitius Ahenobarbus, syn konsula z 122 r. p.n.e., był rzymskim politykiem. Pełnił funkcję kwestor w 66 r. p.n.e.; został pretorem w 58 r. p.n.e., a w 94 r. p.n.e. został konsulem.

Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus zm. 82

Gnaeus Domitius Ahenobarbus, syn konsula z 96 r. p.n.e., był politykiem rzymskim. Poślubił Kornelię, córkę Cynny, konsula z 87 r. p.n.e. W czasie wojny domowej pomiędzy zwolennikami Mariusza i Cynny a Sullą stanął po stronie Mariusza. Po tym, jak Sulla odzyskał pełnię władzy w Rzymie, Ahenobarbus został proskrybowany i uciekł do prowincji Afryka. Tam dołączyło do niego wielu zwolenników Mariusza, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji. Dzięki wsparciu króla Numidii, Hiarbasa, zebrał armię. Jednak w 81 r. p.n.e. został pokonany w pobliżu Utyki przez wojska pod dowództwem Pompejusza, które Sulla wysłał przeciwko niemu. Według niektórych źródeł zginął w trakcie szturmu na jego oboz, a według innych został stracony po bitwie na rozkaz Pompejusza.

Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus k. 54

Lucius Domitius Ahenobarbus, syn konsula z 96 r. p.n.e., był rzymskim politykiem. Pełnił funkcję kwestora w 66 r. p.n.e.; był pretorem w 58 r. p.n.e. (razem z Publiuszem Nigidiuszem Figulusem, Gajuszem Memmiuszem i Publiuszem Korneliuszem Lentullusem); a w 54 r. p.n.e. został konsulem oraz pełnił rolę pontifexa. Był przyjacielem Cycerona oraz politycznym zwolennikiem Pompejusza, a zarazem zagorzałym przeciwnikiem Cezara. Wziął udział w bitwie pod Farsalos po stronie Pompejusza. Żonaty z Porcją, siostrą Katona Utyceńskiego. Zmarł w 48 r. p.n.e.