Aharon Jariw
Aharon Jariw (hebr. אהרן יריב, ang. Aharon Yariv, ur. 20 grudnia 1920 w Moskwie, zm. 7 maja 1994) był izraelskim generałem oraz politykiem. W latach 1964–1972 pełnił funkcję szefa Agencji Wywiadu Wojskowego Aman, a w 1974 roku objął stanowisko ministra transportu. W latach 1974–1975 był ministrem informacji oraz posłem do Knesetu z listy Koalicji Pracy.
Życiorys
Urodził się 20 grudnia 1920 roku w Moskwie. W 1935 roku emigrował ze Związku Radzieckiego do Palestyny, która wówczas znajdowała się pod brytyjskim mandatem. Ukończył szkołę rolniczą w Pardes Channie. W 1938 lub 1939 roku wstąpił do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana. Podczas II wojny światowej walczył w szeregach British Army, a swoją służbę zakończył w stopniu podpułkownika (ang. Lieutenant Colonel). W latach 1945–1946 wielokrotnie podróżował do Europy, aby zdobywać broń dla Hagany oraz ratować pamięć i zabezpieczać świadectwa Zagłady Żydów. W 1947 roku został adiutantem szefa sztabu Hagany – Ja’akowa Doriego. Ukończył również Szkołę Dyplomacji Agencji Żydowskiej.
Po utworzeniu niepodległego państwa Izrael wstąpił do Sił Obronnych. W trakcie wojny o niepodległość Izraela służył najpierw jako zastępca dowódcy batalionu w brygadzie Aleksandroni, a następnie objął dowództwo batalionu w brygadzie Karmeli. Brał udział w walkach na północnym froncie, w tym w zdobyciu Nazaretu. W 1951 roku został szefem sekcji w Departamencie Operacji Sztabu Generalnego. Ukończył Szkołę Sztabu Wojskowego we Francji, a po powrocie do kraju stanął na czele zespołu, który doprowadził do powstania izraelskiego odpowiednika tej szkoły, którym kierował w latach 1954–1956. W 1957 roku został dowódcą sztabu Centralnego Dowództwa, a w tym samym roku wyjechał do Ameryki Północnej, gdzie do 1960 roku pełnił funkcję attaché wojskowego w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W latach 1960–1961 dowodził brygadą Golani.
W 1964 roku został mianowany dowódcą Agencji Wywiadu Wojskowego Aman, na tym stanowisku pozostał przez osiem lat, do 1972 roku. W tym czasie miały miejsce znaczące wydarzenia, takie jak wojna sześciodniowa, w której Izrael zdobył Synaj, Zachodni Brzeg oraz Strefę Gazy, wojna na wyczerpanie oraz atak na izraelskich sportowców podczas Olimpiady w Monachium. W latach 1972–1973 pełnił rolę specjalnego doradcy premier Goldy Meir do spraw terrorystycznych. W trakcie wojny Jom Kipur był specjalnym asystentem szefa Sztabu Generalnego Dawida Elazara, a także negocjował zawieszenie broni z Egiptem. Służbę wojskową zakończył w stopniu tat allufa (generała brygady).
Następnie, podobnie jak wielu innych byłych izraelskich wojskowych, związał się z polityką, dołączając do Partii Pracy. W wyborach parlamentarnych w 1973 roku po raz pierwszy i jedyny zdobył miejsce w izraelskim parlamencie z listy lewicowej Koalicji Pracy. W ósmym Knesecie zasiadał w komisjach spraw zagranicznych i obrony, spraw wewnętrznych oraz kontroli państwa.
10 marca 1974 roku premier Golda Meir powołała go do swojego nowego rządu jako ministra transportu, zastępując Szimona Peresa. Pozostał na tym stanowisku do 3 czerwca 1974 roku, kiedy Meir zrezygnowała z kierowania radą ministrów. Nowym premierem został Icchak Rabin, który zaproponował Jariwowi objęcie resortu informacji, podczas gdy Ministerstwo Transportu przekazał Gadowi Ja’akowiemu. Jariw zrezygnował z ministerialnej funkcji 4 lutego 1975 roku, a ministerstwo zostało zlikwidowane.
16 maja 1977 roku zrezygnował z zasiadania w parlamencie, a jego miejsce zajmował Cewi Alderoti. Poświęcił się karierze naukowej i w 1977 roku założył Centrum Badań Strategicznych na Uniwersytecie Telawiwskim, którego dyrektorem był aż do swojej śmierci.
Zmarł 7 maja 1994 roku w wieku 73 lat. Został pochowany na cmentarzu w Ramat ha-Szaron, a nad jego grobem przemawiali dostojnicy państwowi, w tym premier Icchak Rabin.