Aharon Abuchacira
Aharon Abuchacira (hebr.: אהרן אבוחצירא, ang.: Aharon Abuchatzira, ur. 28 października 1938 w Arfudzie, zm. 21 września 2021 w Tel Awiwie) był izraelskim politykiem, który w latach 1974–1992 zasiadał w Knesecie. W latach 1977–1981 pełnił funkcję ministra spraw religijnych, a następnie w latach 1981–1982 był ministrem absorpcji imigrantów oraz ministrem opieki społecznej. Reprezentował Knesety VIII, IX, X, XI i XII kadencji.
Życiorys
Był synem rabina Icchaka Abuchaciry, który pełnił posługę w Ramli i Lod. W 1949 roku emigrował z rodziną do Izraela. Uczył się w jesziwie w Kefar ha-Ro’e, a następnie ukończył seminarium nauczycielskie w Jerozolimie oraz studia z zakresu historii i literatury hebrajskiej na Uniwersytecie Bar-Ilana. Po zakończeniu nauki pracował jako nauczyciel w szkole średniej.
W 1969 roku został wybrany do rady miejskiej Ramli, a w 1972 roku objął stanowisko burmistrza miasta, które zajmował do 1977 roku. Po raz pierwszy do Knesetu dostał się w 1973 roku, a od 1977 roku pełnił rolę ministra spraw religijnych. W 1981 roku założył sefardyjską partię polityczną Tami, a w tym samym roku został mianowany ministrem absorpcji imigrantów oraz ministrem pracy i opieki społecznej. W maju 1982 roku, w wyniku skazania przez sąd, zrezygnował z obu stanowisk.
Od 1984 roku był jedynym przedstawicielem Tami w Knesecie. W 1987 roku dołączył do frakcji Likud, a rok później rozwiązał swoją partię i stał się członkiem Likudu. W 1988 roku po raz ostatni został wybrany do Knesetu. Po zakończeniu kariery politycznej zajął się handlem nieruchomościami.
Został pochowany na starym cmentarzu w Ramli.
Procesy sądowe
W 1980 roku został oskarżony o przyjmowanie łapówek od instytucji religijnych w zamian za faworyzowanie ich w podziale funduszy. W 1981 roku zrzekł się immunitetu, co doprowadziło do rozpoczęcia jego procesu. W pierwszym procesie został uniewinniony, gdyż główny świadek zmienił zeznania pod wpływem interwencji rabinów. Potem rozpoczął się kolejny proces, w którym oskarżono go o oszustwa, kradzież oraz naruszenie zaufania. W 1982 roku został uznany za winnego i skazany na trzy miesiące prac społecznych.