Agrypin Konarski
Agrypin Konarski, właściwie Piotr Paweł Konarski (urodzony 1 sierpnia 1820 roku w Nowinkach, zmarły 12 czerwca 1863 roku w Warszawie), był kapucynem, misjonarzem oraz kapelanem w czasie powstania styczniowego.
Po zakończeniu nauki w kolegium pijarów w Węgrowie, w 1839 roku wstąpił do zakonu kapucynów w Lubartowie. W latach 1845–1848 odbył kurs teologii moralnej i polemicznej w Warszawie. W 1847 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Jego życie charakteryzowało się dużą swobodą, często był przenoszony z jednego klasztoru do drugiego. W 1856 roku, z powodu gorszącego stylu życia, został osadzony w domu księży demerytów, znanym jako Instytut, znajdującym się w zabudowaniach klasztoru benedyktynów na Świętym Krzyżu, na Łysej Górze. W nocy z 11 na 12 listopada 1859 roku zbiegł stamtąd razem z o. bonifratrem księdzem Klemensem Cichockim, udając się najpierw do Krakowa, a później do Rzymu. Po uzyskaniu dyspensy od papieża, jako misjonarz wyjechał do Konstantynopola i Bułgarii. W 1860 roku przybył do Galicji, gdzie rozpoczął swoją działalność patriotyczną. Przebywał w klasztorze kapucynów w Krakowie, gdzie został na krótko aresztowany przez austriacką policję, a następnie zorganizował w klasztorze przy ulicy Loretańskiej ośrodek przygotowań do powstania w zaborze rosyjskim.
Po wybuchu powstania styczniowego dołączył do obozu gen. Mariana Langiewicza w Goszczy, gdzie pełnił funkcję kapelana oddziałów dowodzonych przez płk. Teodora Cieszkowskiego, płk. Dionizego Czachowskiego oraz płk. Władysława Kononowicza.
18 marca 1863 roku, podczas bitwy pod Grochowiskami, z krzyżem i rewolwerem w rękach motywował powstańców do walki. 19 kwietnia, w czasie bitwy pod Grzybową Górą, stanął na czele kosynierów i rozbił oddział rosyjski, który był trzykrotnie liczniejszy. 3 czerwca w Warce został aresztowany przez kozaków i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Skazany na karę śmierci przez powieszenie, wyrok wykonano 12 czerwca na stokach Cytadeli w obecności jego spowiednika, o. Honorata Koźmińskiego.