Agrypa Postumus (Marcus Vipsanius Agrippa Postumus; urodzony w 12 p.n.e., zmarły w 14 n.e.) był synem Marka Agrypy oraz Julii, córki Augusta.
Życiorys
Agrypa Postumus przyszedł na świat po śmierci swojego ojca, co przyczyniło się do nadania mu przydomka „Postumus”, oznaczającego „Pogrobowiec”.
W 12 p.n.e., po zgonie Marka Agrypy, cesarz August zdecydował się na adopcję dwóch starszych braci Postumusa: Gajusza Juliusza Cezara oraz Lucjusza Juliusza Cezara, widząc w nich swoich potencjalnych dziedziców. Ze względu na szacunek do swojego przyjaciela Agrypy, nie przyjął jednak najmłodszego z rodzeństwa, aby ten mógł kontynuować ród Agrypów.
Jednak w 4 n.e., po śmierci Lucjusza i Gajusza, cesarz ostatecznie postanowił go zaadoptować, nadając mu imię Marek Juliusz Cezar Agrypa. Równoczesna adopcja Tyberiusza oraz kontrowersje dotyczące tego, kto z nich ma zostać następcą, ustawiły ich w opozycji do siebie. Dwa lata później adopcja została unieważniona. Niewiele jest współczesnych informacji na temat Postumusa, ale we wszystkich źródłach przedstawiany jest jako osoba brutalna, ciesząca się złą sławą. Swetoniusz opisuje go jako „tępego i dzikiego umysłu” oraz „z dnia na dzień coraz bardziej obłąkanego”.
Również Tacyt określa go jako „prostaka, (…) nierozumnie pyszniącego się swoją siłą fizyczną”.
Prawdopodobnie przeciwko niemu intrygowała żona Augusta, Liwia Druzylla, pragnąc usunąć ostatniego potencjalnego następcę tronu, który mógł stać na drodze do władzy jej synowi, Tyberiuszowi. W 6 lub 7 n.e. Postumus został zesłany na wysepkę Planazję, w pobliżu Korsyki, a senat uchwalił, że ma być tam przetrzymywany pod strażą wojskową do końca swego życia. Jego siostra, Julia Młodsza, również została w tym czasie skazana na zesłanie, a jej mąż, Lucjusz Emiliusz Paulus, stracony za udział w spisku przeciwko cesarzowi.
Nie powiodła się również konspiracja Audazjusza i Epikadusa, mająca na celu uwolnienie Julii i Postumusa z zesłania.
Tacyt wspomina o pogłoskach, że August złożył tajną wizytę na Planazji, gdzie miał się pogodzić z Postumusem i obiecać mu odwołanie z wygnania. Jednak prawdopodobnie to tylko legenda, gdyż August ani nie przywrócił Postumusa przed swoją śmiercią, ani nie wspomniał o nim w swoim testamencie. Tuż po śmierci Augusta, Postumus został zabity przez swoją straż przyboczną na rozkaz, który został dostarczony w formie pisemnej. Według Swetoniusza, jest wątpliwe, aby ten dokument wyszedł od umierającego cesarza. Najprawdopodobniej rozkaz wydała Liwia, prawdopodobnie za wiedzą Tyberiusza, chociaż on sam publicznie zaprzeczył wydaniu takiego polecenia.
Niewolnik Agrypy Postumusa, Klemens, po śmierci swego pana postanowił upodobnić się do niego i jako cudownie ocalony Postumus wzniecił w 16 n.e. bunt przeciwko Tyberiuszowi.
Genealogia
Fikcja literacka
W swojej powieści „Ja, Klaudiusz”, Robert Graves sugeruje, że to dzięki wpływowi Liwii narastała niechęć Augusta do Postumusa. Intryga Liwii, w której jej wnuczka Liwilla uwiodła Postumusa, a następnie oskarżyła go o gwałt, a także informacje mówiące o tym, że Postumus był jednym z najlepszych przyjaciół późniejszego cesarza Klaudiusza i jako jeden z pierwszych dostrzegł jego zalety, są jedynie fikcją literacką, która nie znajduje potwierdzenia w źródłach.